ìochdar Rudha Lusaidh far an d’ fhuair e àite-falaich.
Ach cha bu bheag riasladh an aithreachais a ghabh e, nuair a chunnaic e Iain Ruairidh ’ga thoirt air falbh na phrìosanach aig na saighdearan. Oir thainig rudaigin a-stigh air ’san àm gu’n a chuir Mairearad druidheachd air. Is ged a rinn e na rinn e chum ise thoileachadh, cha robh de chion-mothachaidh air na chuireadh a ghniomh an àite molaidh da chogais.
Dé dha sin do dh’ Iain Ruairidh, is e nise le éill mu chaoil-dùirn an ceangal? Cha b’ann, airson na cuid sin deth, gun a’ chaonnag chruaidh a leagadh a dhruim ri talamh. Mar a leanadh an sgial, rinn e an gnothuch air an fhoill a chuartaich e, mur a bitheadh gu’n a bhuail fear de na saighdearain buille de ràmh ’s a’ cheann air. Nuair a thainig e ga ionnsaidh fhein a-rithisd, bha e ’na shìneadh air ùrlar bàta, is spionnadh nan ràmh a’ toirt càir roimh ’cuinnein.
Tha facal na cainnt againn ag ràdh nach robh saoidh gun a shàrachadh. Ach tha facal eile ann a’ canail gu’n téid seòltachd thar spionnaidh. Chuir Iain an dithisd an eagaibh a’ chéile; is bha shaor-sa mar bhuil air a thapadh.
Nuair a bhios an com fallain agus an spiorad easgaidh gheibh ceatharnach oilean air furtachd. Ged a bha Iain fhathasd a’faireachadh a chinn cho trom ri cruaidh air ceann déile, thuig e gu math nach robh leòn ciùirte air a shiubhal. Thug e an aire cuideachd nach robh ach a làmhan a-mhàin an ceangal; is bha sin fhein cho las air gabhail aige, ’s gu’m faodadh e an sriucadh a greim nuair a thogradh e.
