agus do bhí lámh leis gearrtha ag an dtéadán an uair seo aige d’iarraidh gan na caoire scaoileadh leis an mbeirt.
Ní raibh an mí-ádh riamh ar na búistéirí go dtí mise theacht ar an bhfód mar do cheapadar gur dailtín ó’n dtuaith do rith isteach me agus gur ’na bhfabhar féin do bheinn.
“Bog a’ téadán ded’ láimh agus tabhair domh-sa é,” arsa mise leis. Do dhein sé amhlaidh go tapaidh. “Cosain-se mise agus na caoire anois agus ní foláir má tá mianach do réir cumais ionnat nach mór an nath agat an dá shlibire diail sin.” Is dóigh liom gurbh’ é seo am ba mhó go raibh fearg orm ó thána ar an saoghal ná ó shin anuas.
Dob’ í an chos do chuir Tomás ag obair ar dtúis agus do léim an slataire búistéara i leath-taoibh. Do bhuail an chic ceann des na caoire agus do dhein stiúda marbh di! Do bhí an scéal ’na thúrlamáboc annsan againn. Theich na búistéirí. Do bhí scian im’ póca agus do phreabas agus do tharrigeas a cuid fola. Anois nó riamh ní raibh an t-úncail sásta. Caora leis gan díol, caora leis marbh agus, rud eile, ba mhó aige scilling ná ag an mbeirt eile úncailí púnt. Do bhí a chroidhe céasta ach fuair athair na mbúistéirí óga amach cad a dheineadar agus thug sé oiread ar an gcaora mhairbh leis an gcaora bheo.
D’fhágas annsan fear na gcaorach agus do bhuaileas soir fén sráid agus do bhuail fear agus beirt liom ag déanamh a ngnótha agus san ’á dhéanamh aca go tiugh tapaidh mar do bhí deabhadh ortha chun dul abhaile arís toisc an lae a bheith breagh.
Do bhí Liam gan feiscint fós uaim agus Paid Shéamais, fear mo dhriféar Cáit. Do bhuail Liam liom i dtigh leanna, tigh Mhuirisín Bháin. Cara fíor-Ghaedhealach dúinn dob’ eadh é. Dhá phaca olla do bhí age Liam, iad díolta aige agus a leór-dhóthain ólta aige.
“Dird isteach agus bíodh braon de’n stuif seo ’gat,”
