go tapaidh. “Sin í an bád d’fhág an Daingean araer,” arsa mise.
Do crothadh suas chun na gaoithe an “Collach Dubh” nó gur tháinig sí ar comh-uisce linn agus dob’ í bhí ann go díreach. D’innseadar dúinn mar thuit amach dóibh agus nárbh’ fhiú coróin a raibh d’earraí innti mar gur ghaibh an fhairrge mhór lastuas díobh agus mara mbeadh go raibh an cuan sroichte aca roimis an scríb ná feicfí aon duine aca go deo arís.
Do scaoileamair an dá bhád le ’chéile fé na cheithre cinn de sheolta agus cóir ghlan againn gur shroicheamair calath an Bhlascaeid. Do bhí gach bean, leanbh agus páiste annsan romhainn. Tógadh abhaile na maingisíní ar fad agus do bhí scéal an bhaile mhóir annsan ar siubhal againn ar feadh cúpla lá.
Do bhí cúig buidéal biotáile agam, ceann ó’n bhfear so, ceann ó’n bhfear úd, ceann a dheineas a cheannach. Níor dheacair dom san an uair úd. Leath-choróin an buidéal a bhí air. Bhí rísíní, coinnle agus a lán milseán piocaithe age muinntir an dá bháid ó’n nDaingean leo. Do bhí teine mhaith an bhliain chéadna ann agus prátaí, leis, agus a n-annlan éisc.
Do dheineas tagairt cheana do’n chuimhne bhí agam ar an am ná raibh ach aon oighean amháin san oileán so. Do bhí trí nó ceathair de cheannaibh an bhliain seo atáim a rádh ann agus má bhí ní rabhadar díomhaoin.
Lár-na-mháireach do bhí oighean age m’ mháthair aca agus í ag obair go tiugh mar ná raibh ach seachtain idir sinn agus Oidhche Nodlag agus bhí ceithre bullóga le déanamh aici i dtómas an tighe. Ní raibh ach na bullóga déanta againn an t-am gur bhuail an t-úncail isteach, sé sin Diarmaid. Turus a bhí tabhartha ’on dtráigh aige. “M’anam ó’n diabhal, go bhfuil mo bhalcaisí ag tuitim díom gan greim ná bolgam a dhul im’ chorp ó fhágas an Daingean,” ar seisean.
Tháinig truagh agam do agus do chuas go dtí bosca do bhí
