agam agus thugas buidéal liom agus cupa agus do shíneas chuige. Do shluig siar é gan a anál a tharrac.
“Muise go gcuiridh Dia rud éigin chugham go ndéanfad é chúiteamh leat,” arsa Diarmaid.
“Croch braon uisce,” arsa mise lem’ mháthair, “agus dein braon té dho agus tabhair cannta do’n bhullóig do. Do dhein sé roilleán do féin le digh sa bhaile mhór.”
“Ó, i gcúntais Dé leigidh dom féin,” arsa Diarmaid “táim ar mhuin na muice age ’n gcupa san.”
Cé gur minic roime sin do bhí greann ar bhraon dighe agus ar an muinntir d’óladh é dob’ é seo an braon ba mhó do bhain sult riamh asam-sa ná ó shin anuas.
Do ghaibh an braon trés gach féith leis de gheit mar do bhí an creatlach cuirp do bhí aige insan am so comh seang le h-eascú a bheadh i bpota ó Luan go Luan. Ní bheinn-se ró bhuidheach dem’ mhargadh dábur i dtúis lae a thabharfainn an cupa dho mar go mbeadh gnó an lae sin ó dhéanamh agam gan amhras agus ní orm-sa amháin ach ar gach nduine a bheadh i gcumas é chlos ná a fheiscint. Ní raibh faic sa scéal ach ná dubhairt aenne go raibh sé i ngádh é cheangal.
Ar chur mo chinn thar doras dom féin cad a bheadh lasmuich dho ná garsún le Diarmaid agus é ag pusaoil ghuil.
“Cad tá ort, a Sheáinín?” arsa mise leis.
“Mo dhaid atá bhuam,” arsa Seáinín.
“Ó! tair isteach, a bhuachaill. Tá sé annso istigh agus é Márta a trí agus é ag faire ar phósadh aríst. Is amhlaidh atá sé ag faire ar imeacht ód’ mháthair ar fad. Is dócha go bhfuil sí ad’ chur-sa ’n-a dhiaidh.”
Is chuige dubhart an méid sin leis an ngarsún chun go mbainfinn an ghruaim de, mar dob’ é an té go bhfeaca air riamh í ba mhó ba thruagh liom. Thugas an garsún os a choinne amach ar láimh liom.
“An leat an garsún so?” arsa mise leis an réic.
D’fhéach sé air.
“Is liom agus ní liom,” ar seisean.
