d’iarraidh fearaibh a dhéanamh díobh, agus gur dhein. Sé críoch agus deire na mbeart é nár chuir aenne de’n mbeirt a thuairisc riamh ó shin.
Do bhí aithne mhaith ar mheon agus ar shlí mo dhritheár agam-sa roim ré ach má bhí féin cad a bhí agam le déanamh? Ní h-amhlaidh a chuirfinn amach an t-aon dritheáir do bhí agam tar éis teacht ó Mheirice dho. Ba dhícheall do a bheith ciallmhar a dhóthain; agus mara mbeadh san do bheith ag baint leis ní bheadh sé i lúib aenne mar dob’ é an fear oibre é dob’ fhearr a bhí le fagháil i n-aon áit gur ghaibh sé. Ach cá bhfuil an saoi gan a locht féin?
Seadh, le linn na h-aimsire sin do bhí sealgaireacht dheas le fagháil timcheall na mBlascaod ar mhairciréil agus gleamaigh agus bhí árd-ghlaodhach ortha agus an uair do chonnac féin go raibh Paidí chun luighe liom do cheapas gurbh’ fhearr seift éigin a chur ar bun go ndéanfadh sé tairbhe éigin.
Sé rud a chuireas ar bun chuige sin ná, seana-naomhóg do bhí agam, teacht agus smut a bhaint di agus í dhéanamh éascaidh do bheirt le cur síos, suas, mar do bhíodh furmhór na naomhóg ar bheirt san am san ag iascach gliomach i rith an tsaosúir. Do bhíodh fiche pota againn sa naomhóig bhig agus ba dheas led’ chroidhe bheith ag féachaint orainn ag comhrac na mara léi agus mise ’á rádh leat go raibh seilg againn ’á dhéanamh, cé ná rabhamair ag dul i bhfad ó’n dtigh. Timcheall Bheiginis do bhíodh gnáth againn ’á dhéanamh, agus ar an slí sin dheinimís freastal ag an dtigh ar thrí bhéilí an lae. Do bhíodh naomhóga eile agus aistear fada ortha ag dul comh fada ó bhaile leis an dTiaracht, Inis Tuaisceart, Inis na Bró agus Inis Mhicileáin—na Blascaeid bheaga.
An dream a théigheadh i n-aistear mar sin do bhíodh ortha lón do bhreith leo gach lá agus fanúint amuich ó dhubh, dubh agus suaidhte go leór do bhídís i ndeire an lae. Do bhí iomadúlacht ar na gleamaigh ins na h-oileáin sin ná raibh sa chomhgar, gan amhras, cé go dtagadh fear an chomhgair suas leo, mar go mbíodh breis chor bainte as na potaí aige.
