muinnteardha treasna an chladaigh anall nó gur tháinig sé suas liom féin.
“Dhera, ’chroidhe!” ar seisean, “do thug cúram trom éigin amach sibh agus na naomhóga go léir a bheith i n-éineacht?”
“Nach mór an t-iongantas nár rith leat an cheist sin a chur ar aenne go dtáinís chugham-sa,” arsa mise.
“Dhera, ’chroidhe! tá cuid aca-san mion-bhréagach agus sórt rógaireacht ag baint leo agus is olc a chreidfinn cad déarfadh a lán aca.”
“Táimíd ag dul ag ceannach banbh,” arsa mise.
“A Mhuire! nár cheapas go raibh furmhór na h-áite sin agus gan greim aca le cur ’n-a mbéal féin; agus nach mór an obair má’s ag ceannach adhbhar muc atáid siad, ná airgead aca chuige,” ar seisean.
Do spion a chuid cainnte me mar strútach gorta dob’ eadh é nár thaithin a shlí liom.
“Má’s scéal é sin a dheinis-se a chlos ní maith an té do chualaidh é, cé gur mór ded’ ghaolta ann; agus do réir deáraimh níor ghoilleadar ana-mhór ort, ar chlos an scéil duit agus greim agus fiche agat féin agus nár chuais ar a dtuairisc agus ceann de sna greamannaibh a thabhairt go dtí iad.”
“Tá sórt feirge ort agus b’annamh leat é,” ar seisean, agus d’imigh uaim.
Tar éis na naomhóga a chur suas do bhaineamair an Daingean amach de shiubhal cos, deich míle. Do bhí iongantas an domhain ar lucht na tuaithe nuair a chonnacadar feidhre agus trí cinn de bhanbhaí age gach nduine againn ’á cheannach.
“Dhera, ’chroidhe!” arsa seana-bhean gur ceannuigheadh banbhaí uaithe. “Dar ndóigh is fada ó sna prátaí nua fós sibh chun a bheith ag ceannach banbh agus nach éachtach a bhfuil do bhanbhaí ceannaithe indiu aca; agus chuala,” ar sise, “ná fuil aon ghreim le n-ithe age cuid do mhuinntir an Oileáin féin nó cad as go dtáinig an fhóirithint orraibh?”
“Och! nach dall an bhean ar an saoghal tusa! Ná fuil
