bhí radharc ar fuaid an tighe agam agus me ag tabhairt gach ní fé ndeara.
Cosa an chuirp do bhí i dtreo na teine agus a ceann chun an dorais agus os coinne an dorais ar an dtaobh eile do bhí an socrú go léir déanta. Ní ró fhada do bhíos insa chúinne san am gur thosnuigh an tigh ar líonadh. Do bhí gríosach mhór theine ann, citeal ar crochadh uirthi, dhá chiteal le h-ais léi agus an t-aonach ag tosnú idir fhear, bean agus páiste síos suas ar fuaid an tighe. Insan am so do bhí ceathrar ag cur éadaigh stróinséartha ar an gcoirp, “éadach i gcomhair an bhóthair anonn,” mar adubhairt ceann de sna mná tar éis an méid sin a bheith críochnaithe aca.
Níor ró fhada tar éis suidhe dóibh seo gur phreab ceathrar de mhnáibh óga ’n-a seasamh agus chuireadar comhla ’n-a luighe idir dhá stól agus níor ró fhada go bhfeaca a raibh d’áraistí insa tigh d’a chur le n-a chéile agus d’á shochrú ar an gcomhla. Níor ró fhada go bhfeaca trí chorcáin té ag teacht go h-imeall na luaithe, dhá cheann age bean aca agus ceann age bean eile. Cuireadh té ortha agus uisce beirbhithe ionnta nó go raibh na trí corcáin lán go smig. Do bhí an bheirt eile ban ag tarrac aráin bháin nó go raibh an chomhla lán.
Súil d’ár thugas i ndiaidh na ngnóthaí seo ’seadh do chonnac fear ag teacht orm aníos ó thóin an tighe agus bocaod mór bán i láimh leis agus é lán go béal de’n lionn dubh agus tuairim muga pínt ’n-a láimh eile folamh. An chéad fhear do bhuail leis tar éis an doras aníos a chur de, do sháidh an muga síos ’on bhocaod, do líon é agus thug do, agus ní dubhairt, “tóg uaim é.”
Is maith a bhí ’fhios agam-sa insa chúinne ná beadh mórán moille ar a raibh sa phiúnt ag cur an ghóilín siar de, mar do bhí aithne mhaith agam ar an té seo do fuair ’n-a láimh é; duine d’ólfadh an sop as an srathar agus rian a chéirde le feiscint air.
Ar amharc mo shúl do bheith ’á choimeád uaim síos ó’n
