im’ theannta ach dritheáir dom, Paidí, a bhí dhá bhliain déag níosa shine ná me féin. Do bhí an pinsion an uair sin aige.
Níl aon chur síos ar an méid earraidhe a bhí ag imeacht ar uachtar na fairrge le linn an chogaidh sin. Cúpla míle ó’n gcalath annso do bhuail long mhór an chloch ann. An “Quabra” dob’ ainm di. Dubhairt an captaen a bhí uirthi go raibh cuid de gach earradh do bhain le beatha an duine uirthi, ach deoch amháin. Do bhí an fhírinne aige. Do líon an fhairrge de gach sórt do chonnaic súil, agus ná feacaidh súil, riamh insan áit seo. Do sábháladh luach na gcéadta de’n raic agus do dhein na h-oileánaigh mórán airgid di, cé nach é a gceart a fuaireadar.
Ní raibh agam-sa ach bheith ag féachaint ortha, dar ndóigh, mar nach i mbád ná i mbarc a chuas ná puinn ag glaodhach orm.
Le linn an chogaidh mhóir iseadh do bhuail Brian Ó Ceallaigh chugham. Do chaith sé bliain ’ár measc agus is againn a chaith sé an Nodlaig an bhliain sin. Tar éis imeacht do Bhrian do bhíos ag cur cúntais cinn lae chuige ar feadh cúig bhliana. Annsan ní raibh sé sásta nó go mbreacfainn mo bheatha féin agus conus mar do chuireas an saoghal díom.
Mar nár ghnáth liom aon duine riamh d’eiteach do chromas ar an ngnó do chur ar bun. Seo ’á léigheamh agat, a léightheóir, toradh mo shaothair.
Do bhíos ag cur an tsaoghail díom ar an gcuma so ar feadh tamaill eile dem’ shaoghal. Fear ag teacht, beirt, agus triúr; agus do bhíodh a théarma féin age gach nduine aca liom. Bhínn ag iascach ar na clocha agus bhíodh prátaí mo dhóthain gach bliain agam.
Chúig bhliana do bhí Connradh na Gaedhilge ar bun insan am gur chuireas mo cheann innti, agus d’á mhéid bráctha bhíos ag cur díom is i ndéineacht a bhíos ag dul ó bhliain go bliain agus táim indiu níos déine ná riamh ar son teanga na tíre agus na sinnsear.
Tháinig an t-Athair Mac Clúin bliain agus thug sé trí
