“A Dhomhnaill!” ar sise.
“Seadh,” arsa m’athair. Do cheap sé gur rud éigin a bhí ar an mac nó ar Thomás féin. “Cad tá ort?” ar seisean.
“Tá árthach mór annso amuich age bun an tighe agat ar a h‑anncaire agus í lán d’fhearaibh go bhfuil éadach dubh ortha agus caipíní árda,” ar sise.
“Is fíor san,” arsa m’athair, “bhí a leithéid le teacht luath nó mall agus is dócha go mbeidh an t‑oileán so ar bheagán tighthe tráthnóna,” ar seisean.
“Dia go deo linn!” ar sise, “níl aon scéal ag teacht ach scéal is fearr ná a chéile agus níor dhonas ar fad go dtí bheith gan an bothán.”
I gcionn nóimite do bhí gach nduine againn-ne ’n‑a shuidhe agus sinn bailithe linn de gheit fé dhéin an chalaith. An t‑am gur shroicheas-sa an lanntán do fuaireas post ó sna mná. Ag bailiú cloch do cuireadh me agus gach nduine eile do bhí ann. Níor stadadh dóibh nó go raibh taoscán luinge curtha i dteannta chéile aca. Dubhairt bean éigin nach foláir nó go raibh a ndóthain púdair anois aca agus sara mbeadh a ndeire caithte go mbeadh scéal-nua éigin ann.
“Ach is dócha,” arsa bean, “gurab iad na pléir a mharbhochaidh sinn-ne ar dtúis.”
“Dhera, marbhú an Dúna ort! Nach fearra dhuit a bheith marbh féin ná tu bheith caithte cois na gcladhthach agus tu amuich as do bhothán,” arsan bhean eile.
B’eo isteach ó’n luing bád mór lán go béal de dhaoine agus an uair do dhruideadar isteach do bhí iongnadh ortha an uair a chonnacadar an mathshluagh daoine bailithe ar bruach an chalaith. Do cheapadar ná beadh daonna le feiscint aca le h‑eagla. Níorbh’ iongna san agus gunna i láimh gach fir aca san go fearastúil. Ach níor ghlac eagla na mná so rómpa.
D’fhág na fearaibh an áit agus tháinig na mná mór dtimcheall agus stocán cloiche i láimh gach mná. Do bhí
