agi sang sinambit nga mga kusi, ang mga kasariwaol kag ang
madali ang impatso sa madamb nga mga matam-is kag mga
kalan-unon sa mga balay sang maalwan nga mga himata.
Apang ina amo ang pamatasan kag ang kabataan nga pilipinhon nagsulod sa kalibutan nga nag-agi anay sa sini nga mga
kahiol, nga sa katapusan amo ang kubos nga masubo kag
kubos nga mabudlay sa kinabuhi sang amo nga mga tawo.
Ang gulang na nga mga tawo nga nagpuluyo nga hilway nagpakig-ambit man sa sini nga pandot. Nagdulbaw sila sa ila mga amay ukon mga tiyu, nagluluhod sa isa ka tuhod kag magsiling sang maayo nga Paskwa; ang ila mga dulot amo ang mga dulse, mga bungangkahoy, isa ka baso nga tubig ukon maskin ano na lamang nga dulot nga tagdiutay.
Nakita ni Lolo Selo ang tanan niya nga abyan nga nagalagi kag nagpanumdom sing masubo nga sa amo nga tuig wala sia sing mahatag nga dulot bisan kay sin-o kag ang iya apo naglakat nga wala niya mahatagi, nga wala gani maghatag sa iya sing malipayon nga Paskwa. Hungod bala nga ginlikawan ni Juli ukon nalipat lamang sia?
Sang luyag ni Lolo Selo nga magpakimaano sa mga himata nga nag-alabot sa pagduaw sa iya nga dinala nila ang ila kabataan sa indi diutav nga katingala niya nasapwan niya nga indi sia makamitlang sing bisan isa ka taga: wala’y pulos nga ginpilit niya, wala sing tingog nga sarang matusngaw. Binutang niya ang iya mga kamot sa iya tutonlan, inuyog ang iya ulo, indi mahimb! Gintinguhaan niya ang magkadlaw kag ang iya mga bibig nagkulurog; ang gahod nga mamingaw katulad sang taghoy sang isa ka balod amo lamang ang iya mahimb. Gintulok sia sang mga babae nga nagkalatingala.
— Nag-apa, nag-apa! —singgit nila nga puno sing mga kahangawa nga nagtuga gilayon sing isa ka kinagula.
