- 109
— Dapat dumilian!
— Pasayluha ako, Heneral ko, — hambal sang mataas nga alagad sing maligdong. —Pahanugoti ako, Taslangdon, nga ihambal ko sa imo nga ang paggamit sang mga ilulothang nga ginadala ginapahanugotan sa tanan nga pungsod sa kalibutan...
Ang Heneral pumakinhol sang iya mga abaga.
— Kita aton indi kita mag-ilog sa maskin dim nga pungsod sang kalibutan, — sabat niya nga may kamala.
Ang I. T. kag ang mataas nga alagad sa gihapon may nagkatuhay nga kaisipan, kag tuman na nga ini’ng ikaduha maghatag lamang sang maskin ano nga kaisipan agud nga padayunon sang nahauna ang iya kaugalingon.
Ang mataas nga alagad nag-isip-isip sang iban nga paagi.
— Ang mga ilulothang nga ginadala sarang lamang makahalit sa mga ilaga kag mga manok, — siting niya. — Masiling sila nga...
— Nga kita mga manok? —sugpon sang Heneral nga pumakinhol sang iya mga abaga. —Kag ako, nano? Nakapakita ako nga ako indi subong.
— Apang may isa ka butang, — hambal sang tiglikum. — Sang apat ka bulan nga nagligad, sang dumilian ang paggamit sang mga ilulothang, ginpasalig ang mga importador nga dumoluong nga ang mga ilulothang nga ginadala ginapa hanugotan.
Ang Taslangdon pumasampok sang iya mga kilay.
— Apang ang butang may kahusayan, —siling ni Simoun.
— Paano?
— Mahapos. Ang mga ilulothang nga ginadala halos tanan may kalibre nga anum ka milimetro, labi na gid ang yara makita sa mga balaiigyaan. Pahanugotan lamang ang pagbaligya sang mga may kalibre nga wala sinang’ anum ka milimetro.
Ang tanan nagdayaw sa kaisipan ni Simoun, Iwas lamang ang mataas nga alagad nga naghutik sa dulonggan ni P. Fernandez nga ina indi tuodtuod, ukon matawag nga amo ang angay nga pagdumala.
