- 139
— Nego consecuentiam, Padre! —sabat niya sing maligdong.
— Gall, kon amo probo consecuentiam! Per te, ang napahining nga kadaygan amo ang kaundan sang espeho...
— Nego suppositum! — tambi dayon ni Juanito sang ma batyagan niya nga binutong ni Placido ang iya amerikana.
— Paano? Per te...
— Nego!
— Ergo ikaw nagaisip nga ang yara sa likod may gahum sa yara sa atubangan?
—Nego! —singgit niya liwat nga nagbaskog pa gid, nga nabatyagan niya liwat ang pagbutong sang iya amerikana.
Si Juanito, ukon si Placido, nga amo ang naghutik sa iya, naggamit nga wala sing pangduhadoha sang padihot sang insik: indi magpabanugot sa labing’ kubos nga dumoluong agud indi sila pagsalakayon.
— Dim na kita karon? —pangkot sang katedratiko nga daw nagamhan kag tinulok niya nga indi mahamtang ang indi magpadaog nga bumoluthb. —Nagagahum ukon wala nagagahum ang kaundan nga yara sa likod, sa kadaygan?
Sa sini nga pamangkot nga pat-od, maathag, nga bilang isa ka panghingapusan, si Juanito indi makahibalo kon ano ang iya isabat kag ang iya amerikana wala sing gintugyan sa iya. Wala sing pulos nga naghagyb sia sang iya kamot kay Placido; si Placido nag-alang-alang. Ginhimuslan ni Juanito ang isa ka tion nga ang katedratiko nagtulok sa isa ka bumo luthb nga sa tagii nagbukas sang iya mga sapatos nga masakit sa iya mga till, kag tinapakan niya sing mabaskog si Placido nagsiling:
— Diktahi na ako, dali, diktahi na ako!
—Indi ako maghilabot ... aguy! Kapintas sa imo! — singgit ni Placido nga nadulaan sing luyag nga tinulok niya si Juanito sing masakit, samtang nga dinawhat niya ang iya kamot sa iya sapatos nga tsarol.
Nabatian sang katedratiko ang singgit, tinulok niya sila kag gin-isip-isip niya kon an6 ang ila ginhimb.
— Hoy, ikaw! Kalag sang sastre, —tublag niya, —wala ako pagpamangkot sa imo, apang sanglit ginapakamaayo mo
