Gumuob ang mainit nga mga pamalakpak; ang tanan nagpati na sa kadalag-an kag madamo ang pagapunihan.
— Dapat dumdumon, mga ginuo, —siling ni Juanito, — nga isa ako sang nahauna nga mga taghingyo!
Ang patay-paglaum nga si Pecson wala malipay.
— Kay wala kita sing puning’ pangdungog sa mga tuhod, — siling niya gilayon nga pinatuhoy kay Pelaez, apang wala mabatii sa tunga sang mga pinalakpak. Sang mag-untat na ang pinalakpak, si Pecson nagsabat:
— Maayo, maayo, maayo gid, apang may isa lang ako ka pangduhadoha: Kag kon wala’y sapayan sina nga tanan, siling ni ya, ang Heneral magpamangkot nga magpamangkot kag magpamangkot? Kag sa ulihe idumili niya sa aton ang pahanugot?
Ang pangduhadoha nahulog katulad sang tubig nga mabugnaw.
Ang tanan nagtinulok kay Sandoval; ini naipit.
— Hanti, —kibot niya nga kumurog ang iya dila.
— Hanti?
— Hanti, — namitlang ni Sandoval nga ginkunyag pa sang mga pinalakpak kag sa isa ka pagsibwa sang balatyagon, — sanglit sa mga sinulat kag sa mga nabalhag nagapabugal sila sa paghandum sang inyo pagtuon, kag ina iya ginapunggan kag ginadumilian kon kinahanglanon ang pagpatuman sa iya, hand, mga ginuo, ang inyo mga pagpaninguha indi mahimb nga wala’y kapuslanan, natigayon ninyo ang wala matigayon sang iban, daapat nga kakason ang lipon sa guya kag ihaboy sa inyo ang gwantis!
— Mabuhi, mabuhi! — sininggit sang pila nga nahakunyag
— Maayo si Sandoval! —Mabuhi sa gwantis! —sugpon sang iban.
— Ihaboy sa amon ang gwantis! —sulit ni Pecson nga may pagyaguta, — kag sa ulihe?
Naurongan si Sandoval sa tunga sang iya kadalag-an, apang sa kakisay nga duna sang iya kabikahan kag sang iya dugb sa pagka-manogpamulongpulong sumabat sia gilayon:
— Sa ulihe? —pangkot niya, — hand, kon wala sa mga pilipinhon sing mangahas sa pagsabat sang panghangkat, ako,
