SI ISAGANI nagkadto sa balay sang isa ka mananabang, isa sang mga ginpakamaalam nga pinasahi sa Manila nga ginpamangkutan sang mga prayle sa ila dalagkb nga mga hiol. Naghulat anay ang pamatan-on tungod nga madamb ang naghulolat nga mga kliente, apang sa katapusan umabot ang iya tuka kag sumulod sia sa talatapan ukon bupete nga amo ang pagtawag sang kalabanan sa Filipinas.
Binaton sia sang mananabang nga nag-uboubo sing diutay kag pinasiplatan sia kutob sa till; wala sia magtindog bisan magtatap sa pagpapungko sa iya kag pinadayon niya ang pag sulat. Si Isagani may kahigayunan sa pagpanilag sa iya kag sa pagkilala sa iya sing maayo. Ang mananabang nagtigulang na kaayo, bukay sing buhok, kag ang iya pagkakalbo naghil-ob sa bug-os nga naibabaw sang iya ulo. Maaslum kag masingki sia sing pangnawong.
Sa sulod sang bupete naghari ang kalinong; ang mabatian lamang amo ang hinutikanay sang mga eskribyente kag sang mga naghalanashanas sa pagpanabang nga nagtrabaho sa kapihak nga hulot: ang ila mga pluma nagragusros nga daw may kaakig sa papel.
Sa katapusan natapos sang mananabang ang iya ginsulat, binuhian niya ang pluma, tumongkaaw, kag sang makilala niya ang pamatan-on, ang iya guya nagsadya kag tinan-ay niya ang iya kamot sing may kahamuot.
— Paalam, pamatan-on! ... Apang pagpungkb, pasayluha ako ... wala ako makahibalo nga ikaw gall. Kag ang imo tiyu?
Si Isagani kumisay kag nagpati nga maayo ang lakat sang iya ginpatigayon Sa malip-ot nagsugid sia sang nagkahanabb.
