AGA PA KA AYO bumangon si Basilio sa pagkadto sa
Ospital. May buko sia nga human, maduaw sa iya mga masakiton, makadto sa ulihe sa Unibersidad sa paghisayod nahanungod sang iya titulo sa pagpamulong. kag mapakigkita pagkatapos kay Makaraig nahanungod sang mga kahinguyangan
nga kinahanglan niya sa amo nga katuyoan. Nagamit niya
ang kalabanan nga bahin sang iya sinuptan sa paggawad kay
Juli kag sa paghatag sa iya sing isa ka diutay nga balay diin ini
mapuyo kaupod sang iya lolo, kag wala sia magpangahas sa
pagpalapit kay Kapitan Tiago, kay iya ginkahadlukan nga basi
hangpon nga isa ka tikang sa pagpangayo sang iya palanublion
nga gintug-an sang tigulang sa iya.
Nalingaw sa sini nga mga kaisipan, wala niya matalupangdi ang mga guban sang mga tumoluon nga aga pa kaayo nagbalalik gikan sa siudad nga daw natakpan ang mga klase; subong man nga wala niya mamutiki ang hulag nga may kaki bang sang iban sa ila, ang mga hinambalhamba! nga mahinay, ang tagu nga mga paghinagyoay sang isa kag isa. Gani nga, sang iya pag-abot sa San Juan de Dios, ang iya mga abyan nagpinamangkot sa iya nahanungod sang himbon sa pagribok, pinunggan ni Basilio ang pag-ignok nga nadumdoman niya ang ginhimos ni Simoun. nga wala madayon tungod sang wala mahibal-i nga nahanabb sa manog-alahas. Puno sing kahadlok kag sa lain nga paningog namangkutanon sia nga daw wala sia makahibalo:
— A! ang himbon sa pagribok? — Nasapwan! —sabat sang isa. —Kag daw madamo ang maumid.
