Si P. Florentino nagtulok sa kama kag sa daků niya nga katingala nakità niya nga ang nawóng sang masakitón nadulàan sing danyag sang iya balatyagon nga malinóng ukón pagka-mayagutaon. Ang tagù nga kasakit daw nagpakunót sang iya mga kilay, sa iya panulok mabasa nga siá may ginpaabót kag ang iya mga bibig nagkipot sa pagyuhóm sing masakit.
—Masakit ang imo pamatyag Gg. Simoun?— pamangkot nga may kabalaka sang pari nga nagpalapít.
—Diutay, apang sa madali, indi na akó mag-antos, —sabát niya nga naglungôlungò.
Tinakóp ni P. Florentino ang iya mga kamót nga kinugmat, nga nagpati siá sa paghangóp sang makaliisang nga kamatuoran.
—Ano ang imo nahimò, Dios ko? Anó ang imo nainúm? —Kag inuntay niya ang iya kamót sa mga botelya.
—Walâ na sing pulós. Walâ na sing maskin anó nga kalalangan! sabát niya sa masakit nga pagyuhóm. — Anó ang luyag mo nga himùon ko? Sa wala pa magbagting ang ikawaló... Buhî ukón patáy... patáy huo, apang buhî indì!
—Dios ko, Dios ko! Anó ang imo nahimò?
—Magpakatawhay ka! —tublag sa iya sang masakitón nga naghagyò. — Ang buhat nahimò na. Indì akó dapat mahulog sa kamót sang bisán sin-o...saráng nila makuhà sa akon ang likúm. Indi ka magsakò, indì pagdulàa ang imo isip, walâ na sing panahon nga mausik... dapat nga magsugid akó sa imo sang akon likúm, kinahanglan nga matugyan ko sa imo ang akon katapusan nga kabubut-on... kinahanglan nga makità mo ang akon kinabuhi... sa katapusan nga tión luyag ko haw-asón ang isa ka kabug-at, luyag ako magsaysay sang isá ka pangdubadoha... Ikaw nga nagatùo gid sa Dios... luyag ko nga sugiran mo akó kon balá may Dios...
—Apang may isá ka paumpaw, Gg. Simoun... may akon akó nga apomorpina1... may akon akó sang eter, kloropormo...
Kag ang pari buót magpangità sang isá ka botelya tubtob nga si Simoun, indi makahulát, nagsinggit:
—Walâ na sing pulós... walâ sing pulós! Ayaw ka pagusik sing panahón! Malakát akó upód sang akon likúm!
1 Apomorfina — Bulóng batók sa hilu.
