This page has been validated.
cudzej przewiny — sobie jedynie przypisuje. Krzywdy, wyrządzone i doznane, są jego przegraną zarówno: za jedne i za drugie ponosi przed sobą gorzką odpowiedzialność.
Oto Jacka odeszła ukochana kobieta i przeto jest smutny. Jest jednak nietylko smutny; na duszy jego leży ponadto nieznośny ciężar poczucia winy. Gdy inni, weseląc się czy smucąc, są przecież radzi sobie, Jacek ma dla siebie tylko potępienie,
Moralista pochwaliłby może Jacka, że ma sumienie wrażliwe. Sam on jednak wie lepiej, co o tem sądzić. »Oto jak wszystko jest zepsute, niedocenione, zmarnowane przezemnie«, myśli. Ale skrucha Jacka jest bezpłodna, niezdolna poprawić ani innych ani jego samego.
43
