5
ḃaininn an langaide ḋé d’iontuiġeaḋ sé ar an ngarsún agus do ḃí eagla orm go ngoirteóċaḋ sé é. ‘Atá mo ḋearḃráṫair ag dul go dtí an aonaċ,’ arsa mise ‘téiḋ ó ḋeas agus abair leis ḃeiṫ ag teaċt i mo ċoinne an bóṫar.’ D’imṫig an garsún ċom-mear ’s do ḃí aige. Ḃí an garsún imṫiġṫe uaim agus d’ ionntaiġ mé féin an bóṫar céadna. Is gairid ó ḋeas ḃí mé nuair ṫáinig an ċéad tóirneaċ. Ṫáinig cioṫ mór cloiċ-ṡneaċta ḃí ċoṁ mór gaċ aon ġráinne ḋé le do ḋorn. Ṫáinig an dara tóirneaċ annsin agus an splannc ṁór so. D’imṫig an teas ṫar m’aġaiḋ míle buiḋeaċas leis an Tiġearna, agus ċuaiḋ sí i dtalaṁ ar an dtaoḃ eile de’n ċlaiḋe agus ṫreaḃaiḋ sí roimpe as sin go dtí cloċa na tráġa. Ṡoilltiġ [ṡaṁluiġ.—De H.] sí ḋam ċum ḃeiṫ ċoṁ dearg le teine agus sprainnlíní ag imṫeaċt leis. Do ċaiṫ mé mé féin ar mo ġlúnaiḃ ar lár an ḃóṫair agus aon suim agam innte, do ḃí an leiṫéid sin do sgannraḋ orm. Ṫáinig mo ḋearḃráṫair annsin agus sé do ṫóg suas de’n mbóṫar mé agus sé ċuir isteaċ sa drae mé roiṁ na caorċaiḃ. Ṫáinig sé i m’ḟoċair go dtí Dún Garḃán agus sé ḋíol na caoiriġ ḋam. Annsin nuair ċuaḋmar anonn sé an scéal ḃí ṫall roṁainn ag gaċ aoinne naċ [aċt] ḋá ḃó le fear ó ḃarr an t-sléiḃe ḃí marḃ ag an tóirniġ.”
F. ó’n R.—Agus cia sgríoḃ síos an scéal sin duit?
S.—Mé féin sgríoḃ síos é aċt Máiġréad ní Ṁuirġeasa ṫug dam é.
F. ó’n R.—a atáir-se in iul do’n ċóir aiṫris. Ba ḋóiġ le duine guraḃ í féin ḃeaḋ ann.
IV.
Fear ó’n Rinn.—An tú Seán?
Seán Scoláire.—Is mé. Cionnus atá tú ó ṡoin?
F. ó’n R.—Ó ṁaiseaḋ, sa sean-ráiḋtiḃ i gcoṁnuiḋe,
