gleó mór ’san saoghal. Bean a bhéadh ’n‑a naomh nó ’n‑a deamhan de réir mar bhéarfadh an chinneamhain uirri.
Le chomh ciúin is bhíos féin, shíl sise go rabhas ’mo chodladh. Chuir sí a leiceann le mo leicinn-se agus thosuigh dhom’ phógadh go miochaireach agus go faiteach mar bhéadh sí ag iarraidh a dhéanamh i ngan-fhios dom.
“A dhearbhráthairín! a dhearbhráthairín!” an focal deireannach chualas sul ar thuit mo chodladh orm.
| · | · | · | · | · | · | · |
Dhá lá d’fhanas aici. Fuair sí lóisdín dhom i dteach Éireannaigh i ngar dá lóistín féin, agus gheall sí dhom a theacht ar cuairt ann go minic.
XXI.
An ceanntar ’n ar chuireas fúm anois, is domhan beag Gaedhealach a bhí ann leith-bhliadhain ó shoin. Éire bheag a thugadh an Sasanach air. Dob’ as an Mumhain a raibh ann, acht fíor-chorr-dhuine. Bhí daoine ann a raibh oidhreacht na bhfileadh agus na mbárd aca. Ní raibh duine ar bith ann nár aithnigh na comharsain, agus ní hé amháin gur haithnigheadh é féin, acht bhí togha eóluis aca cé na daoine dar díobh é. B’as aon límistéar amháin iad fré chéile. Bhíodh an sgoraidheacht ann ’san oidhche: bhí an bheidhleadóir agus an píobaire agus fear na fideóige le fagháil ’n‑a measg. An fear a bhí i n‑an’ cur síos go cruinn agus go beacht ar ar sgríobh Céitinn ’n‑a stair bhí sé ann chomh maith leis an bhfear nach raibh aon eólus aige air. Agus dá gcuirtí i n‑aghaidh an fhir eólusaigh seo, ní dhéanfadh sé acht a dhul chuig an gcomhrainn mhóir thug sé leis as Éirinn, agus beart a bhíodh foluighthe i línéadach a bhaint aisti. D’osgluigheadh sé an beart seo, agus bhaineadh sé leabhar mór láimhsgríobhtha aisti. Agus nach é bhíodh cúramach leis an leabhar mór úd! Thasbáineadh sé dhuit ’n‑a dhubh agus
