go rabhas ullamh ’n‑a coinne, ar ndóigh, shíleas go mbéadh lúthgháir uirri. Acht go bfeicidh Dia an t‑ádh ort! Ní hamlaidh a bhí. Thosuigh sí ag tabhairt na súl, agus níor fhan aon chaint aici feadh i bhfad. Daoine a bhí ag dul thart, cheapadar go ndeárnas rud eicínt uirri a chuir ag caoineadh í. Sheas cuid aca le réidhteach a dhéanamh, acht nuair a thuigeadar nach raibh aon achrann ar bun, d’imthigh leó. Nuair a tháinic an chaint chuici ní chloisfeá uaithi acht na focail: “Sgeana agus piostail agus fuil!” “Rún daingean aca a chéile a mharbhadh!” “Ó, a Thighearna! nach cráidhte atáim!”
Bhíos ag imtheacht nuair adubhairt sí, “Leig dom thú phógadh.”
Leigeas. Bhí truagh agam dhi. Bhí sí go cráidhte buaidheartha gan aimhreas.
Chuadhas isteach agus thugas an leabaidh orm féin.
Bhí an fhuinneóg a bhí le hais mo leabthan ós cionn na fuinneóige ar a rabhamar ’n‑ár suidhe. Bhí sise ann fós. Níor fhéadas aon chodladh a dhéanamh go ceann i bhfad. Bhíos dhom’ chaitheamh féin ó thaobh go taobh ’san leabaidh, agus ag éisteacht le sranntach na ndaoine a bhí i n‑aon tseómra liom.
Cad chuige a raibh sí chomh faiteach go n‑éireóchadh aon ní do’n Fhear Buidhe? Shíleas go mbéadh aiteas uirri é fheiceál ar lár. Acht ní raibh. An raibh cion aici ar an duine úd freisin? Agus i n‑éis a ndeárna sé uirri? Is deacair intinn mná a thuigsint. Agus nach dána agus nach amaideach an fear adéarfadh gur thuig? Féach an Fear Beag Buidhe úd agus tá cion aici air! Cad chuige? Caithfead ceist a chur uirri i mbárach.…
Acht, ní éad a bhéadh orm leis siúd, cheapas, agus bhris smigeadh gáire amach ar mo bhéal.
Chuirfinn an cheist uirri i mbárach…leis an sgéal a réidhteac—le fios fátha an sgéil fagháil.…
