Page:Deoraidheacht (1920).pdf/56

This page has been validated.
56
Deoraidheacht

“Abair le Neil a theacht annseo,” ar seisean leis, “abair léithi gur mise chuir fios uirri.”

(Neil a bhíodh aca ar an mnaoi reamhair).

Thainic an bhean reamhar agus eagla an domhain uirri. Nach aige bhí an smacht uirri? Bhí sí i riocht a dhul i laige roimhe.

“Bhíodh misneach agad,” arsa mise léithi.

Thosuigh sise ag gol.

“Shíleas go raibh tú sásta leis mar chleamh­nas,” ars’ an fear beag buidhe léithi, “acht mara bhfuil…”

Níor chualas a thuill­eadh, má dubhradh é, mar do leig sise streancán eile guil aisti.

“Bhfuil tú sásta an fear seo phósadh?” ar seisean. “Abair go bhfuil nó abair nach bhfuil.”

“An fear seo a phósadh?” ar sise tríd an ngol agus iongantas uirri.

“ ’Seadh, an fear seo a phósadh. Bhfuil tú sásta, adeirim?”

Níor labhair sí. Cheap sí gur ag magadh fúithi bhíomar beirt, acht níorbh’ eadh. Bhí an fear beag buidhe i ndáir­íribh fíre.

“Tá náire uirri romhat-sa,” adeirim féin leis, “acht bhí sí lán-tsásta mé phósadh ar maidin. Nach raibh anois?”

“Bh‑bhí‑í‑í, bhí,” ar sise, ag triom­ughadh na súl dhi.

“Tá sé ’n‑a chleamh­nas,” ars’ an fear beag buidhe, “acht is mian liom,” ar seisean, “an uile shórt a bheith i gceart agus i gcóir againn. Bíodh fiadh­naidhthe againn,” ar seisean, “go bhfuil an fear seo sásta an bhean seo phósadh. Bíodh fiadh­naidhthe againn,” ar seisean, “go bhfuil sise sásta eisean a phósadh. Bíodh sé ’n‑a dhubh agus ’n‑a bhán againn,” ar seisean, “bíodh sé faoi láimh agus faoi shéala na beirte atá i gcleamh­nas,” ar seisean ag tarraint páipéir mhóir as a phóca.