Page:E' Schrek ob de' Lezeburger Parnassus.djvu/33

(33)

» Da’ kent mein Oiert ech haut erreechen,
» Anescht muss ech hei erbleechen.
» Net waerst de dech, oh Frend, beklohn,
» Vu’ mir Ondankbarkeet z’erdrohn,
» Ech sen an alle’ Laenner,
» Als brav erkannt vum Kenner;
» Och, nïeven all dé aner Kaeschten,
» As hei eng Buttel Wein zo’m beschten.»
Drob d’Flo, mat Dank, zo’m schwaarzen Déer:
« Du dees mer oien eng hégech Eer,
» Mat dir ze reese’ gïer bereet,
» Soll haale’ mech keng Méh, kee’ Leed.»
A’ gleich ob hire’ Bockel loied,
Waat dez an hire’ Saecken hoiet:
Am éschte’ Wirtshaus a’gekéert,
Get gleich eng Buttel Wei’ geléert
No moienchem Spaas, nodeemm se vil gelaacht,
Hir Peifchen och zum Dronk geraacht,
Trett, ech wees net wé, an d’Broscht,
Zo’m Spott, der Fl verdiervlech Loscht:
«Ech wees,» faenkt d’oierech Zaenkesch oien,
»Am Danz, am Sprange’ bas d’en Hoin.
»De’ Ruff vun dezen dengen hége’ Goven,
»Am Oher klenkt vu’ Biedler wé vu’ Growen,
»Vum Pafendal bis an d’Tirkei
»Laeft dei Noiem wé Eomenei;