annso ṫíos nárḃ’ iongnaḋ liom dá mbeaḋ caint aici. In aon tsliġe ní haon díoġḃáil dom iarraċt a ḃaint as.” Ṫosnuiġ sí: “A luiċín, a ċroiḋe na páirte, an ḃfuil a ḟios agat aon tsliġe amaċ as an loċ so. Tá mé corṫa ó ḃeiṫ ag snáṁ ṫimċeall annso, a luiċín!” (Ṡíl Eiḃlís gur mar so baḋ ċóir laḃairt le luċ; níor ḋein sí a leiṫéid roiṁe sin ċeana, aċt ba ċuiṁin léi go ḃfaca sí i leaḃar Gramadaiġe le n-a dearḃráṫair: “Luċ — luiċe — do luiċ — luċ — a luċ!") D’ḟeuċ an luċ uirre díreaċ mar a ḃeaḋ sí ċum a ráḋ léi: “Naċ fiosraċ aṫá tú, a ċailiċín,” agus ḋún an luiċín súil léi, aċt ní duḃairt sí dada.
Níorḃ’ iongnaḋ léi ná raiḃ ann aċt luiċín
“Béidir,” arsaiġ Eiḃlís léi féin, “ná tuigeann sí Gaeḋealg in aon ċor; gaḃaim-se orm gur luċ ó’n ḃFrainnc í a ṫáinig i leiṫ le Muintir De La Poer.” (Tar éis an méid stáire go léir ḃí ag Eiḃlís, ní ró ċruinn a ḃí a ḟios aici caiṫin a ṫuit aon rud amaċ.) “Où
