féin,” arsaiġ an Ḃaintiġearna, “agus is beag díoḃ ná déineann.”
“Ní ḟaca mé riaṁ ceann aca á ḋeunaṁ,” arsaiġ Eiḃlís go deaġḃeusaċ agus áṫas uirre go raiḃ sí tar éis an Ḃaintiġearna a ḃogaḋ ċum cainte.
“Ní ḟaca tú mórán id’ ṡaoġal,” arsaiġ an Ḃaintiġearna, “agus sin í an ḟírinne.”
Níor ṫaiṫniġ le hEiḃlís an tsliġe a ṫug an Ḃaintiġearna an freagra so uirre, agus duḃairt sí léi féin go mb’ḟéidir go mb’ḟearr ḋí cúrsaí éigin eile cainte ṫarraing ċúiċe féin. Le linn is í ag deunaṁ a maranna ṫóg an cócaire an coire den teine (anairṫe ḃí ann), agus seo í ag caiṫeaṁ gaċ aon rud a ḟeud sí breiṫ air leis an mBaintiġearna agus leis an leanḃ. Ċaiṫ sí iarnaí na teine an ċeud uair leo; annsin ṫáinig cioṫ panaí agus plátaí agus miasa anuas ’sa mullaiġ orra. Níor ċuir an Ḃaintiġearna i ḃáir iad agus iad ag bualaḋ uirre ó gaċ aon taoḃ, agus ḃí an oiread sin screuċaḋ agus screadaḋ ag an leanḃ ċeana féin ná beaḋ a ḟios agat an raḃaḋ dá ġoirtiuġaḋ nó ná raḃaḋ.
“Feuċ roṁat féin, má’s é do ṫoil é,” arsaiġ Eiḃlís, agus í ag léimriġ ar fuaid an tiġe agus a croiḋe in a beul aici le neart faoḃar scannraḋ. “Ó, coimirċe Dé ḋúinn! tá an caincín scuabṫa ḋe,” ar sí sin nuair d’imṫiġ pan mór amaċ de ċaincín an leinḃ agus go ndóbar dó.
“Dá mb’áil le gaċ aoinne aire ṫaḃairt dá ngnó féin,” arsaiġ an Ḃaintiġearna, agus toċt uirre, “is mire ċasfaḋ an doṁan.”
“Agus níorḃ’ ḟearrde an doṁan é sin,"
