"Ba ċeart duit do ḃeul d’éisteaċt má’s eaḋ,” arsaiġ Fear Lár na Gealaiġe.
Ní ḃfuiġfeaḋ Eiḃlís an tarcuisne seo a ṡeasaṁ a ṫuille agus d’éiriġ sí le seirḃṫean agus d’imṫiġ sí léi. Ṫuit a codlaḋ ar an luċ gan stad agus níor ċuir aoinne ḋen ḃeirt eile aon tsuim innte ag imṫeaċt. D’ḟeuċ sí in a diaiḋ cúpla boḃta ag tnúṫán go nglao- faidís uirre; an boḃta deireannaċ d’ḟeuċ sí in a diaiḋ orra ḃí greim aca ar an luċ istiġ eatorra agus iad d’iarraiḋ í a ropaḋ i ndiaiḋ a cinn isteaċ i gcorcán an té.
“Pé sceul é,” arsaiġ Eiḃlís léi féin agus í ag cur dí tríd an gcoill, “ní raġad-sa annsin ċoiḋċe arís. Is í an ċuideaċta té is mí- áḋṁaraiġe dá ḃfaca-sa riaṁ im’ ṡaoġal beaṫa í.”
Le n-a linn sin cad a ċífeaḋ sí ná doirisín beag isteaċ i gceann de na crainn. “Is ait é sin!” ar sí sin, léi féin. “Aċt, dar ndóiġ, tá gaċ aon rud ait indiu. Is dóċa gur fearr ḋom dul isteaċ.” Agus isteaċ léi gan a ṫuille moille.
Cá mbeaḋ sí aċt insan halla mór fada arís, agus díreaċ taoiḃ leis an mbórd beag gloine. “Caiṫfe mé mo ġnó a ḋeunaṁ níos fearr an iarraċt so,” ar sí sin. Ṫóg sí an eoċair ḃeag órḋa in a láiṁ agus ḃain sí an glas den dorus ḃí ag dul isteaċ ’sa ngáirdín. Ṫosnuiġ sí annsin ag miotaireaċt leis an muisiriún (ḃí píosa beag de in a póca aici i gcoṁnuiḋe) go dtí ná raiḃ innte aċt troiġ ar aoirde; ṡiuḃail sí léi annsin síos an halla caol: agus cár ṫárlaiġ ḋí aċt istiġ ’sa ngáirdín áluinn i measc na mbláṫanna agus na dtobraċa fíor-uisce.
