nga malipayon, magkatawa, ug mangidhat sa mata, ug giisip naman niya nga ilhanan sa pagpangga sa mga batan-on ang mga bunal nga iyang madawat, agig panamilit . . .
—Huaya, homya!
Mga konsiyerto sa piyano ug biyolin, sista ug akordiyon, magbanusbanus sa pagsangka sa mga ulisi sa mga nanag-istokada. Sa ibabaw sa usa ka lapad ug taas nga lamisa ang mga tinon-an sa Ateneo nanagsulat, naghimo sa ilang mga komposisyon, nagsulbad sa ilang mga gumonhap tupad sa mga nanagsulat sa ilang mga hinigugma, ginamit ang mga papil nga puno sa dibuho; ang usa nagsulat usa ka dula tupad sa usa ka nagbansaybansay sa paghuyop sa paluta, ug ang mga balak nangatawo nga gitaghuyan sukad sa sinugdan. Sa layo layo, ang mga dagku, mga tinon-an sa mga tag-as nang kinaadman, nga nanagmedyas ug medyas nga seda ug nagsapin binoldahan, nangalingaw sa pagpalagut sa mga gagmay, pinaagi sa paglusi sa ilang mga dalungan, nga namula na intawon sa linusi; ang duha kun tutulo kanila nagtabang ug gunit sa usa ka gamay nga bata, nga naghilak ug nagsinggit tungod kay bonloton ang koldon sa iyang kalsonsilyo: ang tinguha mao nga buot huboan . . . ug ang bata namatid ug naghilak. Sa usa ka lawak, ang upat ka tinon-an nag-alirong sa usa ka lamisa ug nagdula sa rebesino, nangatawa ug naghudyaka, sa taliwala sa kalagut sa usa nga kono buot magtoon sa iyang leksiyon, apan ang tinuod mao nga naghulat aron makabanus siya sa pagdula. usa ka tinon-an, misulod naghabharab, naglagut, midool sa lamisa:
— Pagka sugarol gayud ninyol, nagkanayon. Buntag pa gani ug nagsugal na kamo. Amber, tan-awon ta . . Buang! sugali sa tres espada! . . .
Ug gisirhan ang iyang basahon ug misalmot sa sugal.
Nadungog ang mga singgit ug mga pokpok. May duha nga nag-away sa lawak nga silingan; usa ka tinon-an nga kirnpang ug pikon ug usa ka alaut nga bag-o pang nahiabut gikan sa lalawigan. Kini, nga mao pay pagsugod sa pagtoon ug gitagaan sa usa ka basahon sa pilosopiya, nagbasa niini sa taas nga tingog nga pinalanay:
—Gogito, ergo sum’
