Nabati ang masipang pakpak; ang tanan nagtoo na sa kadaugan ug kadaghanan sa ganti.
— Nga angay hibaloan, mga ginoo, matud pa ni Juanito, nga usa sa mga unang nagmugna.
Apan si Pecson wala takdi sa kadasig.
— Dili ako motoo hangtud nga makita ko ang mga ganti sa akong paa, — miingon.
Apan, maayo gani nga, tungod sa kagahub, wala makadungog si Pelaez. Sa diha nga nahilum na, si Pecson misulti:
— Maayo, maayo, maayo . . . apan pananglitan . . . ang Heneral nagpatambag pa, ug unya human magpakitambag, magdumili sa atong gipangayo?
Ang pananglitan nakapabugnaw sa tanan.
Ang tanan mitan-aw kang Sandobal ug kini namula . . .
— Kon mao kana . . .
— Kon mao kana?
— Kon mao kana, misinggit si Sandobal nga wala pa kawad-i sa kadasig tungod sa mga pakpak nga iyang nadawat bag-o pa, kon mao kana, sanglit sa mga sinulat ug mga pinatik gisangyaw niya ang iyang paghigugma ug pagpaninguha nga kamo makat-on, ug unya iya kamong babagan ug siya magdumili sa inyong mga panlimbasug wala mausik, nga nikuha siya sa iyang tatakuban ug hagiton kamo!
— Mabuhi, mabuhi, naninggit nga madasigon ang uban.
— Mabuhi si Sandobal . . . Mabuhi siya tungod sa hagit . . .
— Nga hagiton kita misagbat si Pecson nga maduhaduhaon, ug unya?
Si Sandobal nahiurok sa taliwala sa iyang pagdaug, apan gumikan sa kaabtik nga kaugalingon sa iyang kaliwat ug sa iyang dugo sa pagkamamulong, hiulian dayon.
— Unya?, nangotana siya; unya kon walay pilipinhon nga modawat sa hagit, ako, si Sandobal, sa ngalan sa Espanya, dawaton ko ang hagit, kay kanang paagiha maoy usa ka pahimakak sa mga maayong tinguha sa Espanya alang sa iyang mga lalawigan, ug kay alang kanako ang maghimo sa ingon niana wala magtuman sa iyang katungdanan ug dili angay sa panalipod sa Espanya ug sa mga lungsoranong Katsila!
Ang kahinangop sa mga namati miabut sa salimoang. Si Sandobal gigakus ni Isagani, ug unya kini gisunod sa uban; gi-
