Buntag pa kaayo nga daku ningmata na si Basilio aron pag-adto sa Ospital. Gibahin-bahin na niya ang iyang oras: moduaw usa sa iyang mga tinambalan, ug sa human, moadto siya sa Universidad aron sa pagpakisayud mahitungod sa pagpa-eksamen aron sa pagdawat sa titulo sa pagkamananambal, ug gikan sa Universidad moadto siya kang Makaraig aron sa pagpakigsulti mahitungod sa mga galastohon sa iyang pagda wat sa titulo.
Ang kadaghanan sa iyang natigum nga kuarta, nagawi niva sa paglukat kang Juli ug sa pagpabuhat ug usa ka payag nga kapuy-an ni Juli ug sa iyang apuhan, ug wala mangahas sa pagdangop kang Kapitan Tiago kay nahadlok tingali nga unya kanunayng gisaad kaniya.
Nalingaw ning hunahunaa wala makaalinggat sa pundok sa mga estudyante nga sayo kaayong namauli gikan sa siyudad mao ra sa gitakupan ang pultahan sa tunghaanan; labi na gayud nga wala makaalinggat sa nawong nga maluspad sa uban tungod sa kakulba, sa mga hinonghungay ug sininyasay. Ug maoy hinungdan nga sa pag-abut niya sa “San Juan de Dios,” ang iyang mga higala nangutana kaniya mahitungud kono sa usa ka panagsabutsabot sa pag-alsa, si Basilio nahilukso nga nahinumdum sa ginahikay ni Simoun nga wala mahinayon tungod sa usa ka kabilinggan nga nakaulang kaniya. Puno sa kahadlok ug nabalhin ang tingog nangutana nga nagakawalay kalibutan.
— Ah! ang pagsabutsabot sa pag-alsa?
— Hisusihan! — ningtubag ang usa — ug daw daghan ang mga nanghilakip.
Si Basilio naninguha sa dili pagkaluba, aron dili siya hiilhan nga gikulbaan.
