Si Kapitan Tiago ma-ayog kamatayon, kun sa laing pagkasulti, gilubong nga talagsa-on da igkita nga pagkaanindot.
Matuod hinoon nga ang pari sa simbahan nga hisakpan ni
kapitan Tiago nagapasugo sa pagpasugilon kang pari Irene,
nga si kapitan Tiago namatay nga wala makakompisal, apan
si pari Irene mikatawa lamang nga mayubiton, naghikap-hikap
sa iyang ilong ug mitubag:
— Hilom! — ayaw na lamang ako niana! Kon mao kanay atong buhaton, nga dili ta ilubong ug responsuhan ang tanang mangamatay nga dili makakompisal, mahikalimot kita sa “DE PROFIJNDIS”! Kung mga pagpig-uta, ingon sa imo nang hibaw-an, gawion lamang alang niadtong mga tawo nga dili makabayad sa mga balayranan sa simbahan; apan kang kapitan Tiago . . .! Na, jhilom na! gani ang mga insik nga walay bunyag gilubong man nimo ug gipahinungdan man nimog misa!
Si Kapitan Tiago nagatudlog “albacea” kun magtutuman sa katapusan niyang kabubut-on kang pari Irene, ug nagabilin sa iyang mga katigayonan, ang uban sa Santa Clara, ang uban sa Papa, sa Arsobispo, sa mga kapunongan sa mga prayle, ug kawha-an ka pisos aron ibayad sa matrikola sa mga estudyanteng kakabus. Kining katapusang bahin nahimutang, gumikan sa mga pagsugyot ni pari Irene nga nagapapakamananabang sa mga batan-ong makuging motu-on. Gipapas ni kapitan Tiago sa iyang kabilin ang kawha-an ug lima ka pisos nga mga batan-ong makuging motu-on. Gipapas ni kapitan Tiago sa iyang kabilin ang kawha-an ug lima ka pisos nga gibilin niya kang Basilio, gumikan sa gawing makaliton nga gipakita ni Basilio sa dayon nang pagkamatay niini,
