- 341
kasabot sa panagway ni Simoun nga nanaog aron dili na mubalik niadtong balay nga mangil-ad ug nga ang lamparahan nasug-an na. Aiea jacta est Dinaog sa kahadlok sa kamatayon, nakahunahuna sa pagluwas sa iyang kaugalingon. Mahimo nga mahitabo kang bisan kinsa nga tungod sa kahibulong tandugon ang lamparahan, patas-an ang pabilo nga magpid-ok, ug mga tungod niana, gilayon mobuto ug ang tanan mahilubong didto. Hindunggan pa niya si Simoun nga miingon sa kotsero:
— Dali, ngadto sa Eskolta!
Nahiugnok ug nalisang nga makabati sa dili madugay sa makalilisang buto, si Basilio nagkapuliki aron pagpahilayo niad tong dapit sa kadaot; ang iyang mga paa ingon sa mga walay umoy, ang iyang mga tiil nanghidalin-as sa aseras, ingon sa nagalakaw apan wala makalihok, ang mga tawo nga iyang hisugatan ingon sa nagaali kaniya sa dalan ug sa dili pa siya makalakang ug kawhaan ka lakang gipakaingon na niyag nanglabay na ang lima ka gutlo. Sa layolayo hibanggaan niya ang usa ka batan-on nga nagbarog, hinangad ang ulo, nagatan-aw pagtutok ngadto sa balay. Naila dayon ni Basilio nga kadto mao diay si Isagani.
— Nag-unsa ka dinhi? — iya siyang gipangutana. — Ma rika gani!
Si Isagani mitan-aw kaniya nga ingon lamang sa wala, mipahiyom sa dakong kasubo ug mibalik pagtan-aw ngadto sa mga balkon nga binuksan, nga sa luyo niini makita ang hanap nga pamayhon ni Paulita, nga gisipitan sa bukton ni Juanito Pelaez nga iyang bana, ug nagakalayo sa dakong kahuyang.
— Marika, Isagani! Palayo kita nianang balaya, marika! — miingon sa tingog nga pagaw si Basilio nga migunot sa iyang bukton.
Kini giwakli ni Isagani sa dakong kaaghop ug mipadayon pagtan-aw sa mao gihapong mapait nga pahiyom sa iyang mga ngabil.
— Tungod kang Bathala, palayo kita dinhi!
— Ngano mang magpalayo ako? Ugma dili na mao siya!
Dihay dakong kasakit niadtong mga pulonga nga si Basilio nalimot sa usa ka gutlo sa iyang kalisang.
