Mao kining mga butanga ang gipalandong ni Basilio sa pagduaw niya sa lubong sa iyang inahan. Diha nga buut na unta siya mopauli sa lungsod, daw ingon ug may napasilang siya nga usa ka kahayag nga midan-ag sa taliwala sa mga kakahoyan ug may nadungog siyang linagaak sa mga sanga, kasaba sa linaktan, kinasikas sa mga dahon . . . Ang suga napalong, apan ang ka saba nagakahiduol, ug wala madugay nakita niya ang usa ka animo nga nahitungha sa taliwala niadtong dapit ug napadulong kaniya.
Si Basilio dili matuho-tuhoon, labi na gayud sa human na siya makahiwa-hiwa ug daghang mga minatay ug makatambong ug daghang mga himalatyon; apan ang karaang mga sugilanon mahatungud niadtong mamingaw nga dapit, ang takna sa kagabhion, ang kangitngit, ang masolub-ong taghoy sa hangin ug ang pipila ka mga asoy nga iyang nabati sa diyutay pa siya, nakaunsa sa iyang hunahuna ug napaminaw niya nga nagkubakuba ang iyang dughan.
Ang anino mihunong sa luyo sa kahoyng dakit ug napa silang niya sa batan-on sa gawang nga gitaliwala sa duroha ka mga gamut nga tungud sa ilang panuigon nangahimo nang sama sa duroha ka lindog sa kahoy. Gikan sa ilalum sa iyang saput gihulbot niya ug gipasiga ang usa ka mahayag uyamut nga suga, nga iyang gibutang sa yuta ug midan-ag sa iyang mga sapin alang sa pangabayo; ang kaputol sa iyang lawas natago sa kangitngitan. Ang animo daw ingon ug mihikap sa iyang mga bulsa, unya miduko aron pagpahaum sa sulab sa usa ka bingkong sa tumoy sa usa ka dakung puan: sa dakung kahibulong, si Basilio daw ingon ug nakaalinggat nga kadtong anino adunay pamayhon nga maagid-agid sa kang Simoun, ang magbabaligya ug mga alahas.
Tuod man, kadtong anino mao si Simoun.
