— 24 —
puscjić i jich poczciwoścji ufać.— K. (pód sosę) Dajgo djoble, jak wón mje teros zanacheł, co sę njemdę mogę wewjichlac bó loch Póloch schitrzeł e mje wuchwoceł — ale już muszę, bó jidze wó moj pódcewi karakter. (glosno) Nje każdi Fein Kaszeba je pódcewi. To je wósoblewszi dor wód Pana Bóga. Bó jedni Kaszebji są podcewi s przerodzenjo, a ti są s pókolenjo Jaffeta; jinni wuczą sę bec pódcewemji a ti są s pókolenjo Sema; a jesz jinszi, prowdę weznac muszę, chóc z bólescą serca, są szelmamji z notere, a ti są s pókolenjo Chama. E, ti to włosnje są, wó chterech Kristus rzek: Njech rostą jasz do żnjiwa, a pótemu jich spolę. O gdebe wón jich ju dzis spoleł bó nąm dobrim Kaszebąm le wstid e sromotę robją. — P. A są też wszisci Fein Kaszebj wjernimji? — K, (pód nosę) Wej ju zos knepel w drodze, njech czort spoli. (glosno) To prowda, moj Panje, że ti, co wód Chama póchódzą, znjiwją, dze njesele, bjerzą, dze njick njepółożele. — P. Teraz, moj kochani, o Kaszubach już dosić wjem e chcę sę do jutra nad tim dobrze zastanowjić, co na prziszłosć mji wipada zrobjić. — K. Jo no to zezwolają, ale na dzisejsze póżegnanje: njebędze Wpon taki e zażima tobaki, bo dobro tobaczka wód pana Macka! — P. A gdzje pan Macjek? — K. W Lebórgu na rogu. — P. Chwała Panu Bogu!
