457
“'Daraha ako sa sakong lambanan!” an saiyang pa- kimahérak na kanayon kabit sa takyag kan gurang tanganing makatindog.
“Naghehélang ka, aki ko? Garong nawara mo su saimong tulang? anong saimo?”
“Sarong pagkahilo...an mga tawo sa bidang... ka- nigian an liwanag... kaipuhan akong magpahingalo. Sabihi man su sakong ama na makatorog ako.”
“INanglilipot ka! muya kan tsa?”
Kominiri si Maria Clara, sinadahan nin Ilave su tata kan saiyang lalamban asin sa kaluyahan ominogséhoy sa salog, sa pamitisan nin sarong ladawan, nagsisilok- sigok:
“Ina, ind, ina, ko!”
Sa bintana asin sa tata pasiring sa azotea, naglalaog su liwanag kan tala-sinag.
Padagos su pagtogtog kan musica nin mga maogmang mga valses; minaabot sa lalamban su mga nginisi asin su daging kan mga orolayélay, nagkapira pagtoktok sa pinté su saiyang am, si Tia Isabel, si Dona Victorina asin sagkod si Linares, alagad dai naghiré si Maria Cla- ra, sarong hokragong lominuwas sa saiyang daghan.
Nagpangagi an mga horas, natapus su kaorogmahan sa latok, nadangog na may nagsasdéyaw, napospos su kandila asin napaltok, alagad su daraga dai pa giraray naghihiré duman sa salog, naliliwanagan kan mga si- rang kan tala-sinag, sa pamitisan kan ladawan kan Ina ni Jesus.
“Luhaylihay na nagmoninong su harong, nagkaparal- sok su ilaw, si Tia Isabel nagapod uli sa tata.
“!Vamos, kominatérog!”’ an sabi kan inaon sa halang- kaw na tingog; “nin huli ta sarong daraga asin dai nin ano man na ikakapurisaw natotorog na siring sa sarong bangkay!” tominaram sa hababang tingog asin napa- siring sa azotea.
Kan moninong na su kagabsan; luhaylihay syang bo- minuhat asin nangangalagkalag sa palibot, nakita nya su azotea su mga saradit na mga salasala pinaparigos kan malipungaw na liwanag kan tala-sinag.
“!Sarong moninong na omaaboton! Matorog siring sa sarong bangkay!” an ngorobngorob nya sa hababang tingog asin napasiring sa azotea.
Natotérog su ciudad, nagtataga-pakadangog an pina- rogpadog nin sarong lunadan, sa pagagi sa tulay na
