OIḊĊE IASCAIĠ
ḃean a ḃeaḋ maiṫ a ḋóṫain do-súd aċ Máire Ṫaiḋg. Sé an scrupall naċ í atá pósta leis. Deirim-se leat go ndíreoċaḋ sí sin Taḋg.”
“Ní ḟeadar an ndéanfaḋ,” arsa Taḋg Óg.
“Um, bó, sí ḋéanfaḋ,” arsa Donnċa agus do ṫarraing sé cúpla buille láidir. “Níl aon teora léi sin, a ḋuine. An feairín boċt láġaċ san atá aici—ná fuil a ċroiḋe ’s a ṁisneaċ briste sa duine boċt.”
Ṫáinig olc orm féin ón gcainnt sin. Pé rud a ṫuitfeaḋ amaċ eadrainn féin sa ḃaile ní leigfinn d’aonne Mam ná Daid do ċáineaḋ. D’éiriġeas amaċ ón seól.
“Ó ’ra, naċ fada go dtaċtann a’ t-éiṫeaċ tu!” arsa mis’. “Tá Daid . . . .”
Ḃíos ċun a ráḋ go raiḃ Daid gan aon ḃeann aige ar mo ṁáṫair, aċ, a ṁic ó! níor ċríoċnuiġeas an ċainnt ó ṡin. Ḃuel! mara mbeaḋ agat aċ aon ġáire aṁáin ċaiṫfeá é ḋéanaṁ fé Ḋonnċa Ṗeig. Ṫuit an dá ṁaide ráṁa uaiḋ agus ċuir sé béic as.
“I gcúntas Dé na ḃfeart!” ar seisean, agus annsan ċaiṫ sé é féin ar ḃior a ċinn siar fén dtoċta go raiḃ aṫair Ṁicilín ’na ṡuiḋe uirṫi. Stad an ḃeirt eile, leis, den ráṁ’íoċt. Ḃain aṫair Ṁicilín fíor na croise ḋe féin, agus d’éiriġ Taḋg Óg i ndeire na naoṁóige agus d’iompuiġ aniar féaċaint cad é an murdal a ḃí ar siuḃal i dtosaċ na naoṁóige. Nuair a ċonnaic sé mise ċuir sé sgarta gáire as. “Seaḋ, go ḃfaġad bás den dtart,” ar seisean, “marab é Jimín féin atá ann.”
Ċaiṫ aṫair Ṁicilín a hata i dtóin na naoṁóige.
“Ḃuel, d’imiġ a’ dial ar sin!” ar seisean.
Ara, a ḋuine, ḃí anaspórt againn agus an naoṁóg ’na stad amuiċ i lár na fairrge. Ḃí Donnċa Ṗeig anaḋúr, agus nuair a ḃíodar ag déanaṁ coṁairle le ċéile féaċaint cad ab’ ḟearr a ḋéanaṁ liom duḃairt sé gur ṁór an suaiṁneas ar ḋaoine é dá ndeintí cloċ a ċur lem’ ṁuineál agus me ċaiṫeaṁ go tóin puill, mar go raiḃ an diaḃal am’ ṗriocaḋ gaċ aon lá ḋen mbliain. Duḃairt aṫair Ṁicilín ná bainfeaḋ Aristeaitil aon ċeart díom.
95
