IV
Ug si Loleng? ¡Ah! Si Loleng atua sa iyang payag, sa iyang nawilihang payag nga mao ang saksi sa gidak-on sa iyang mga ka. guol. Nagbakho siya, nagadangoyngoy ug sa iyang mahamis ug mapulang aping midaligdig ang usa ka baha sa mga luha. Ang iyang duha ka anak, ang duha ka bata nga si Binsis ug si Amon, nangatulog na, nagabuy-od sa salog nga walay banig ug walay unlan, ug wala managpanghibalo sa nahitabo sa ilang amahan. Si Loleng mitotok pagtan-aw sa duha ka mga bata ug unya, sa kalit, miluum paghilak, ug gigakus niya ang duruha ug mituaw: ¡Alaut nga mga anak ko!
Si Binsis, ang magulang, nahigmata ag nangotana:
—Naunsa ka, nanay? ¿nganong gahilak ka? ¿unsay nahitabo?
—Walay nahitabo, anak ko. Akó hinoon gigutom kay wala pa akó makapanihapon. Si tatay mo wala pa mopauli.
Si Binsis mibangon, miknot sa iyang bulsa ug, dinala sa iyang pagkabuotang, miingon:
—Aniay 10 sintabos nga akong kinargahan kaganinang buntag, ¿buut ka nga ipalit kog sud-an ug puso?
Si Loleng mitando ug niadtong gabhiona ang iyang panihapon pikas da nga puso nga. gisudanan ug buad nga bolinaw. Malisud ang iyang pagtulon kay ang iyang dughan naghuot sa mga kasakit.
Si Binsis mibalik pagkatulog.
