Iodhal é sin, ámh, nárbh eol do phágánaig na sean-aimsire;
ach na hIodáilig, an chéad aicme riamh do
dhein é, do chuireadar adhradh an íodhail sin ar siúl ina
measc féin agus, ag comhrac ar a shon dóibh, do
lagadh agus do dalladh iad agus do thuitedar i
gcomhachtaibh tíoránach.
55. Ansan, nuair a chonacadar ríthe na hEorpa go raibh adhradh an íodhail sin taréis an náisiúin Iodáilig do lagú, do thugadar isteach ina ríochtaibh féin é: do chuireadar adhradh an íodhail ar siúl agus d’órduighdar comhrac a dhéanamh thar a cheann;
56. I dtreo gur dhein rí na Prúise fáinne do tharrang agus go ndubhairt: Sin dia nua agaibh. Do sléachtadh don fháinne agus do tugadh Críochnú an Fháinne[1] mar ainm ar adhradh an fháinne.
57. Agus na náisiúin do cruthuigheadh i gcosúlacht Dé, do hórduigheadh iad do mheas mar chloch charraige nó mharmair agus iad do ghearradh i dtreo go mbeidis ar aon mheáchan le chéile. An Stát, an Athardha, na daoine, do hórduigheadh gan iad a mheas ach mar phíosa airgid a líomhfí chun é dhéanamh có-chruinn.
58. Agus bhí feallsúin le fáil chun gach a gceapadh na ríthe do mholadh.
59. Agus bhí beirt desna feallsúnaibh bréige sin, desna sagartaibh sin Bhaal agus Mholoch agus Chóthruim, beirt ba mhó clú ná an chuid eile.
- ↑ Arrondissement. Dar liom fein, isé brí atá leis ná tíortha. nó coda de thíortha, do chur leis an bPrúis féin chun gach bearna i dteorainn na Prúise (nó i gcomhacht na Prúise) do dhúnadh, fé mar a dheinid lucht estáití móra in Eirinn páirc anso agus páirc ansúd do clieannach chun na n-estáití do chríochnú.—L. O R.
