68
nuair d’ḟág sí an teaċ mar ḃí mise ag breaṫ- nuġaḋ uirri.”
“Ni raiḃ aon tsoiṫeaċ a’ teastáil,” ar an t-sean-ḃean, “ḃí an soiṫeaċ-uisge fágṫa taoḃ amuiġ ḋe’n teaċ.” “Cad ċuige naċ ḃfuil sí air ais roiṁe seó?” ar Goillís, “Mar tá an tobar tri míle ó’n áit seó agus tá ’n bóṫar olc,” ar san ċailleaċ.
Ġlaoḋ Goillís arís “ṫug tu d’éiṫeaċ, ċonnairc mé tobar agus sroṫán uisge, ceaṫ- raṁaḋ míle ó’n teaċ so nuair ḃí mé tíġeaċt.” D’ḟan an tsean-ḃean le leaṫ-ṁóimid ’nna tost, agus ann sin d’ḟreagair sí, “Ni ḟeu- dann duine air biṫ an t-uisge sin d’ól, tá sé searḃ.” ni ċreidim ṫu,” ar Goillís, “is breuga a nḋiaiġ a ċéile tá tu ag innsint.”
Ḃi inġean-an-Riġ sgannruiġṫe go mór leis an obair do ḃí dul air aġaiḋ, agus ni raiḃ ḟios aici creud do ḃí ann. Ḃí an codlaḋ ann a súil fós, agus dḟeuċ sí mar do ḃeiḋeaḋ sí boḋaruiġṫe leis an troid agus an sgreadaoil. “Cad d’éiriġ ḋuit i n-ainm Dé, a Ġoillís, O innis dam é,” ar sí, “ agus ná taċt an ḃean ḃoċt, fág í, ná bain le mnaoi laig.”
Aċt cia bé aṁrus do ḃí ag Goillís i
