Page:Mga Binalaybay V.3.pdf/118

110

Ila nga binayaan kag naglupad pa-langit.

Apang, Tito, ikaw, imo ako pamatian:

Di mahimo magtuo kita sa mga diwa.

Apang makapalagyo kita’ng Diwa wa’y

gaindi;

Kon luyag mo, sa iban, nga duog kita

makadto

Sa wa’y pa ikaw mahamtang sa isa ka

katalagman.

TITO. Apang, amay ko, ngaa nga ikaw

nagakahadlok

Sang akon kaisugon? Kon ako napakunyag

Mo, O Dios, sa paghigugma sa imo, himoa

nga sia

Magsalig sang higugma ko sa iya. Ay,

amay ko,

Di ko na mahibal-an kon nano’ng isiling ko,

Ako gahaya, gaampo kag Sa Dios ko nahalad

Ining’ akon kabuhi...

EUSTAQUIO. Anak ko!

(Sa langit) Batuna’ng amon kabuhi subong

maanggang” halad,

Nga kutob sang lamhad pa nahalad na

sa imo,

Ako imo ginalipay, kag madali ang padya

(kay Tito)

Sa Dios imo batunon; imo ako ginhatagan

Mga paglaum kag sundon nimo ako

pa-langit!

Daw ano’ng kalipayan sang tanang’ mga

Santos,

Kon masayran ang imo balaan nga panumpa

Nga mapatay ka anay ugaling sa kay Jove

Ka magtuo! Kubos pa’ng pagsulod nga

madaugon

Sa Roma nga may bihag kag may mga padya,

Sangsa magsaka buylog sa imo sa

kalangitan, :

Diin gatawag si Kristo sa aton, diin kita

Mangin-malilipayon didto sa iya sabak!

TITO. Amo’ng ginahulat ko, tatay, kag sakuon

'Ya’ng aton katapusan, kag kita mapa-Langit.