Page:Mga Binalaybay V.3.pdf/125

117

Kon nagluntad, tawhanon.

ADRIANO. Huo, apang ginhimo

Siang’ wala’y kamatayon nga labi sa

tawhanon.

TITO. Sin-o’ng naghimo sa iya? May daku silang’

gahum?

ADRIANO. Amo ina’ng imo hambal, wala ikaw

mahadlok

Sa akon pagtimalos? Wala ka gapanumdom

Nga sarang ko magulgol yana ang imo liog?

TITO. Diri, Adriano, handa ako nga daan sa imo!

Maglikaw sa imo kaakig, indi nakon

mahimo,

Kag bisan mahimo ko, di ko luyag buhaton!

Natanyag ko’ng ulo ko sa imo mga taliaway,

Kag ikaw kon luyag mo, O Adrianong’

halangdon!

Sisia’ng akon dughan sina’ng imo nga

putbaw,

Pilasa’ng mga ugat ko, kag ang akon dugo

Ulaa, huo, ulaa sa duta nga ini!

Apang di ka mag-isip nga’ng agtang ko

iduko ko

Sa atubang sang binuang, mga diwang’

binutig!

Sa imo lamang, Ginuo, ako ang nagatuo

(nagatulok sa langit):

Tungod sa imo ako maisog, sa imo ako

mamatay.

Kag ikaw, nakasayod sining’ akon pagsalig

(kay Adriano)

Sa akon Diwa’g katuigan nga magaalabot!

ADRIANO. Sa imo pagkabata ikaw napatawad ko.

Sarang mahimo, Tito, nga ikaw magkabuhi

Ikaw mangin-gamhanan nga apid sa akon

palasyo!

Magtuo ka kay Jove. Luyag mo’ng mga

padya?

Mga dungog kag manggad?