Page:Mga Binalaybay V.3.pdf/141

This page has been proofread.
133

CORNELIO. Ginuo, kilala ko ang imo nga kaluoy

Kag ang iya sala.

EUSTAQUIO. Wa’y gid ako’y sala

Nga dapat’ya gamitan sang iya nga kaluoy.

ADRIANO. Tumana’ng ginsugo kag maamyon nga

kamangyan
Maamumahon ihalad sa balaan nga Jove.

EUSTAQUIO. Kon sala’ng magpangindi nga amo’ng luyag

nakon,
Ipapatay ako sang inyo pagbulot-an.
Dugay na’ng pagpuyo ko; kag ginabandum
nakon
Ang magpahuway, tapos sang kagha kag
kabudlay,
Ang hilway nga hidait. Ang imo puthaw
lamang
Sina ang makahatag. Sang trono nga
dungganon
Ako nagtaliaway sa akon kinabuhi;
Sa hidait kag sa away, nga wala sing
pahuway
Sa malaot nga puthaw gintaya ko’ng dughan
ko.
Kon sa mga inaway gintaya’ng kabuhi ko,
Sa idalum sang mandu ni Tito kag Trajano,
Nga nagbato may kaisog kag sa
sinumponganay
Nagpukan mga sakop kag sang mga
tagmando;
Kon ang mga pilas ko sing dugo nagpaagay
Sa away sa paghimakas nga wala’y
kalutosan
Diin ako nagikan nga nagmadinalag-on;
Sa ngalan sang natuohan, sinumpaan kong’
Diwa,
Diwang’ wa’y katapusan, maalam, labing’
gamhanan,
Subong man nga maghanda ako nga may
kabakod
Antuson kamatayon nga sang dugo
mag-ula.
Ginuo, diin si Tito, ang isang’ taliaway