Kag sa mga tiil mo kami maluluhod.
Nahandum ko sa atubang sang imo halaran
Yana nga kalipayan tuhoy sa akon dughan!
Kag ikaw, Flavio nakon, kalipay ko imo binungkag!
Kag pagtilaw sang dughan ko kon ikaw may luyag,
Sa among’ paghukom nimo pinilas mo isang’ kalag.
Sarang mo ako masakdag sa imo nga pagkaayo
Sa pagpaumpaw sa akon sa mapait nga palad ko....
Patawara’ng kagha ko, wala ako sing salig
Sa kailo kong’ Flavio, sa imo’ng akon panalig,
Anong’ kusog igbaylo sinang’ masinulub-on
Nga dughan kon buligan sang imong’ kabubut-on?
Sa imo ako mapatay, ako may kalipayan
Kon sia ang may himaya didto sa kalangitan.
Tungod sang sala nakon imo ginatugotan
Agud kuhaon sa akon Flavio kong’ nalulotan.
Di mahimo mahambal ko sia sa anong’ paagi?
CORNELIO. Wa’y pulos pangayo mo!
EUSTAQUIO. Ang tanan antuson ko!
Batuna’ng kapaitan sang mga pagbatas
Kag sang akon inadlaw ang silot nga lakas
Handum ’ya aton tumanon, malakat kita, Tito;
Maabot ang kamatayon, sa eden kita makadto.
Ang dughan mong’ mahumok sa Diwa ipasaka
Batasa’ng kamatayon, lisanga’ng may sala.
TITO. Batuna ako! Tungod kay Flavio akon nahatag
Ining’ akon kabuhi; tungod sa iya nahalad
Ko sa Dios pagbatas ko kag pag-antuson ko man
Tungod sa Makaako pasipalang’ tanan.
