This page has been validated.
Ako isang' tanum nga halos namuhi
Ahat nga hinulbot sa Sidlangan nayon,
Diin ang huyuhoy matuyom ang kaamyon,
Diin isang’ damgo ining’ pangabuhi:
Dili gid nga mas-a malimtan nga Banwa!
Tinudloan ako nila sa pag-amba
Mga kapispisan sa ila nga hinuni;
Sang mga busay sa ila pag-iliili;
Kag sa iya baybayon nga mga maligwa
Ang sang kadagatan mga panulali.
Samtang anay sadto sa akon pagkalamhad
Ako’ng nagyuhom sa adlaw yang’ masili,
Sa sulod sang dughan nakon nagtagiti
Bolkan sang kalayo nga akon ginbatyag;
Ako mamalaybay kay ako may luyag
Sa akon pagginhawa, sa akon dinalan
Pag-asoy sa hangin nga nagadalagan:
“Lupad; ang kabantugan ipatalaytay
Sia ang ambaha sa danay kag danay
Kutob sa duta tubtob kalangitan!”
Sia akon binayaan!... Dutang’ tinuboan,
Kahoy nga nalaya kag wala na’y dahon!,
Wala na pagsulit sang mga alambahon
Sa mga inadlaw ko nga naglilidan.
Tinabok ko’ng malagpad nga kadagatan
Sa handum mailisan ang akon nga palad,
Apang ang kabuang ko wa’y magpamadmad
Nga ilis sa kaayuhan nga akon ginpangita
Sa akon ang lawod lamang nagpakita
Lambong kamatayon nga sa akon naladlad.
Ang tanan kong’ maanyag nga dalamguhanon,
Ang gugma, kakunyag, kag ang mga handum,
Didto nagpabilin tanan sa idalum
Sang langit sang danay nga mahimulakon:
Ayaw pagpangayo sa tagipusuon
Ambahan sa gugma nga nian nagkigas;
Kay sa tungatonga wayang nga balas
Diin ako gadalang sing wala pahuway,
Ang akon kalag himan nagawalay
Kag ang akon isbing tapos nang’ nautas.
