na Croise le feisgint ag an gcrois anois, ná aon phioc de rian an tíghe bhig eile ach chómh beag. Ní fheadar cá bhfuil Peig Labhráis anois, ná an mairean sí i n‑aon chor. Tá Labhrás féin agus Máire Ruadh tar éis bháis le mórán aimsire, gura maith an mhaise d’á n‑anam é!
D’airigheas rud a dhein Máire Ruadh nuair a bhí an droch shaoghal ann, agus b’ fhéidir nár mhisde é dh’innsint anso. Ar an ngaraidhe prátaí iseadh mhaireadh gach aon duine bocht an uair sin, agus ar pé braon bainne a gheibheadh sé ó’n bhfeirmeóir go mbíodh slígh fir oibre aige uaidh. Thugadh an feirmeóir leath-acra tailimh leasuighthe do’n fhear oibre, agus do dhíoladh an fear oibre cíos an tíghe bhig, agus pé rud a bhíodh le díol as an leath-acra, leis an obair a dheineadh sé do’n fheirmeóir. Bhíodh an bata scóir acu, agus choimeádaidís araon an cúntas ar an mbata scóir. Is amhlaidh a bhíodh an bata scóir ’n‑a dhá leath ar a fhaid, agus leath acu ar an bhfear oibre agus an leath eile acu ag an bhfeirmeóir. Nuair a bhíodh an cúntas acu le cur síos, do thagaidís i bhfochair a chéile agus a leath féin de’n bhata ag gach duine acu. Ansan, cuir i gcás go mbéadh chúig lá oibre déanta ag an bhfear oibre, do shínfidís an dá leath-bhata suas le n‑a chéile, agus do ghearfadh duine acu chúig scóir le sgiain ar an dá leath-bhata, scór, nó fáibre, i n‑aghaidh gach lae oibre d’ár deineadh. Do gearfaí na fáibrí i dtreó go luighfeadh an sgian ar an dá leath-bhata i n‑aonfheacht, agus go mbéadh gach fáibre geartha isteach ionta araon. Ansan do choimeádfadh gach aoinne a leath féin de’n bhata scóir, agus níor bh’fhéidir d’aoinne acu éagcóir a dhéanamh ar an nduine eile, mar níor bh’ fhéidir scór do ghearadh amach ’ná scór do chur
