iarfair-se ar Ċolla cead teaċt ainíos airís amáireaċ taḃarfaiḋ sé ḋuit an cead gan ċeistiúċán.”
“Tuigim ṫu, a rígan,” arsa Aṁlaoiḃ.
Ḃí sé ag imṫeaċt agus an íṁáġ aige, agus an ċeirtlín fé n' osgail aige. Do laḃair Gormḟlaiṫ airís agus na deóraċa le n-a súiliḃ.
“Taḃair aire ṁaiṫ duit féin, a laoġ,” ar sise. “Beart ana ċontaḃarṫaċ iseaḋ an ḃeart atá idir láṁaiḃ agat. Ní tusa aṁáin atá sa ċontaḃairt feasta. Táim-se anois ċóṁ fada isteaċ sa ċontaḃairt agus ataoí-se. Taḃair aire ṁaiṫ ḋuit féin.”
“Ná bíoḋ eagal ort, a rígan,” ar seisean, agus d'imṫiġ sé.
Ṫáinig sé ċun na mainistreaċ. Ċuaiḋ sé ċun an érdaim. D'osgail sé an ċeirṫlín agus ċuir sé an coċal agus an aibíd sa n'áit 'na ḃfuair sé ar dtúis iad. Siúd ag triall ar Ċolla ansan é.
“Seo, a Aṫair,” ar seisean, “rud a ċuir an Ḃanriġin anuas ċúġat-sa. Siné gnó a bí aici ḋíom indiu, ċun go dtaḃarfainn ċúġat anuas é sin.”
D'ḟeuċ Colla ar an íṁáġ. Do stad sé ar feaḋ tamail agus é ag feuċaint uirṫi.
“Ó,” ar seisean, “is áluinn an íṁáġ í sin! Is beannuiġṫe an íṁáġ í. Ní ḟéadaim gan gráḋ do'n Ṁaiġdin Ṁuire do ṁoṫuġaḋ ag lasaḋ istiġ am' ċroíḋe nuair ḟeuċaim ar an íṁáġ sin! Abraḋ an saoġal a roġa rud,” ar seisean, “bean ṁaiṫ iseaḋ Gormḟlaiṫ! Mura mbéaḋ gur ḃean ṁaiṫ í ní ḃronnfaḋ sí an íṁáġ so orainn Mura mbéaḋ gur ḃean ṁaiṫ í ní ḃéaḋ a leiṫéid i n-aon ċor aici.”
“Dúḃairt sí liom dul suas airís amáireaċ, a Aṫair,” arsa Aṁlaoiḃ, “go raiḃ gnó éigin eile aici ḋíom.”
“Tá go maiṫ, a ṁic ó. Comáin leat,” arsa Colla.
