Page:Niamh - Peadar Ua Laoghaire.djvu/212

This page has not been proofread.
208
NIAṀ

ċúġainn ċóṁ luaṫ agus d' aireóċaid siad an tásg.

“Dá ḃféadfaí an gnó ḋéanaṁ ċóṁ luaṫ agus ḃéaḋ an ċuaird críoċnuiġṫe b' ṡin mar ab ḟearr é. Ḃéaḋ fios na h-aimsire againn agus d' ḟéadfaimís an aimsir d' ḟriṫálaṁ. Déanfaiḋ an fear so an gnó. Ná caill.

“Is eól duit cé h-é “Mise.”

Nuair a ḃí beagán aimsire caiṫte agus uain fáġalta ag Lonán ar sgannra ṫeaċt i gceart air, do ġlaoiḋ sí airís ar an gceaṫrar.

“Tugtar ċúġam anso an fear úd,” ar sise.

Do tugaḋ.

Nuair a ḃí an ḃeirt 'n-a n-aonar airís do laḃair sise. Ḃí Lonán ag criṫ.

“Cad é an ċúis a ḃí agat-sa le n-a ráḋ,” ar sise, “go raiḃ iontaoiḃ agat asam-sa?”

“Ní féidir do ḋuine i gcóṁnuiġe, a Ṡoillse,” ar seisean, “a ḋ'innsint cad é an ċúis dó iontaoiḃ a ḃeiṫ aige as duine eile. Aċ is léir, a Árdrígan, mura mbéaḋ iontaoiḃ a ḃeiṫ agam-sa as do Ṡoillse-se ná tiocfainn anso i n-aon ċor. Ṫánag ċúġat anso, a Árdrígan, agus an téad ar mó ṁuineál. Ní ḋéanfainn san mura mbéaḋ an iontaoiḃ a ḃeiṫ agam as do Ṡoillse.”

“Ní ḋéanfá,” ar sise, “do réir ḋeaḃraiṁ. Ní ḋéanfaḋ aoinne é aċ duine buile. Tá crot na fírinne air sin. Aċ ní innsean san cad é an ċúis a ḃí agat leis an iontaoiḃ. Inis an ċúis dom.”

“Tá go maiṫ, a Ṡoillse,” ar seisean, “aċ taḃair do ḃriaṫar ríoga ḋom ná tógfair orm é má innsim an ḟírinne do d' Ṡoillse.”

“A ḋuine!” ar sise, agus ḃuail sí speaċ d'á cois sa talaṁ, “náċ í an ḟírinne atá uaim!”

“Tá sgannra orm róṁat, a Árdrígan!” ar seisean.