ċúġainn ċóṁ luaṫ agus d' aireóċaid siad an tásg.
“Dá ḃféadfaí an gnó ḋéanaṁ ċóṁ luaṫ agus ḃéaḋ an ċuaird críoċnuiġṫe b' ṡin mar ab ḟearr é. Ḃéaḋ fios na h-aimsire againn agus d' ḟéadfaimís an aimsir d' ḟriṫálaṁ. Déanfaiḋ an fear so an gnó. Ná caill.
“Is eól duit cé h-é “Mise.”
Nuair a ḃí beagán aimsire caiṫte agus uain fáġalta ag Lonán ar sgannra ṫeaċt i gceart air, do ġlaoiḋ sí airís ar an gceaṫrar.
“Tugtar ċúġam anso an fear úd,” ar sise.
Do tugaḋ.
Nuair a ḃí an ḃeirt 'n-a n-aonar airís do laḃair sise. Ḃí Lonán ag criṫ.
“Cad é an ċúis a ḃí agat-sa le n-a ráḋ,” ar sise, “go raiḃ iontaoiḃ agat asam-sa?”
“Ní féidir do ḋuine i gcóṁnuiġe, a Ṡoillse,” ar seisean, “a ḋ'innsint cad é an ċúis dó iontaoiḃ a ḃeiṫ aige as duine eile. Aċ is léir, a Árdrígan, mura mbéaḋ iontaoiḃ a ḃeiṫ agam-sa as do Ṡoillse-se ná tiocfainn anso i n-aon ċor. Ṫánag ċúġat anso, a Árdrígan, agus an téad ar mó ṁuineál. Ní ḋéanfainn san mura mbéaḋ an iontaoiḃ a ḃeiṫ agam as do Ṡoillse.”
“Ní ḋéanfá,” ar sise, “do réir ḋeaḃraiṁ. Ní ḋéanfaḋ aoinne é aċ duine buile. Tá crot na fírinne air sin. Aċ ní innsean san cad é an ċúis a ḃí agat leis an iontaoiḃ. Inis an ċúis dom.”
“Tá go maiṫ, a Ṡoillse,” ar seisean, “aċ taḃair do ḃriaṫar ríoga ḋom ná tógfair orm é má innsim an ḟírinne do d' Ṡoillse.”
“A ḋuine!” ar sise, agus ḃuail sí speaċ d'á cois sa talaṁ, “náċ í an ḟírinne atá uaim!”
“Tá sgannra orm róṁat, a Árdrígan!” ar seisean.
