“Cad a ḃéarfaḋ gur leat-sa iad?” adeir Bruadar.
“Mar do ġeall Sitric féin dom iad, agus mura mbéaḋ gur ġeall ní ṫiocfainn anso,” adeir an t-Iarla.
“Ní ḋuit-se a ġeall Sitric iad,” adeir Bruadar. “Is dóṁ-sa a ġeall sé iad.”
“B'ḟéidir,” adeir duine de ṁacaiḃ ríġ na h-Ioruaiḋe, “gur ġeall sé do ḃeirt agaiḃ iad,” agus cuirean sé gáire as. Ġeiḃtear amaċ gur ṫugas an ġeallaṁaint do'n ḃeirt. Eiriġid siad ar buile.
“‘Téanaíg,’ adeirid siad. ‘Cuirimís ár neart le ċéile agus tugaimís do Ṡitric an rud atá tuillte aige!’ — B'ḟéidir go neósfaḋ Aṁlaoiḃ agus a ṁáṫair do ṁac Aṁlaoiḃ cé air go ndéanfar dísgiú' ansan.”
“Stad go fóil, a ṁic Aṁlaoiḃ,” arsa Aṁlaoiḃ. “Cá ḃ'ḟios duit an 'mó duine de'n ċeaṫrar a ṫiocfaiḋ saor ó'n gcaṫ?”
“Ní ḟeadar; ná an 'mó duine againn féin a ṫiocfaiḋ saor ó'n gcaṫ,” arsa Sitric.
“Agus ar nóin, an t-é ná tiocfaiḋ saor ó'n gcaṫ,” arsa Aṁlaoiḃ, “cad é sin dó san cad a ḋéanfaiḋ an Árd- ríġeaċt?”
“Ná an Árdrígan, an eaḋ?” arsa Sitric.
“Is dóiċ liom, a ḃuaċailí,” arsa Gormḟlaiṫ, “náċ fearr rud a ḋéanfaiḋ beirt agaiḃ anois 'ná dul a ċodla.”
Ċuadar a ċodla.
