Si Sisa mipauli sa iyang balay nga giabut ug dakung kalibog sa hunahuna, nianang kalibog nga bation sa tawo taliwala sa mga dagkung kaguol diin, biniyaan sa tanan, matan-aw niya nga mahanaw hangtud ang katapusang paglaum. Sa ingon niana, daw mangitngit sa atong pagtan-aw ang tibuok kalibutan, ug kon sa kapulihay aduna kitay diyutayng suga nga malantaw sa layo, modangop kita sa iyang kahayag, apason ta ang suga bisan asa padulong walay sapayan nga sa dalan nga atong lalaktan halaglum mga bung-aw.
Ang inahan buut gayud moluwas sa iyang mga anak, apan unsaon niya paghimo? Ang mga inahan dili lamang mangutana sa paagi kon ang mga anak na nila maoy luwason.
Nagadagan si Sisa daw wala magadapat sa yuta ang iyang mga tiil, tinukmod sa kahadlok ug sa dautang pagbagting sa iyang hunahuna. d'Gidakop ba kaha intawon ang iyang anak nga si Basilio? Hain kaha kumalagiw si Crispin?
Duol na sa iyang balay hilantawan niya ang mga kalo sa mga sibil nga nangimaw ibabaw sa koral sa iyang lagwirta. Dili ikag-asoy ang gibati sa iyang kasingkasing: nalimot lamang siya sa tanan. Siya nasayud kaayo sa mangil-ad nga taras niadtong mga tawhana nga hangtud ang mga molupyo nga labing sapian sa lungsod ilang pasipad-an d'Unsa man karon kahay mahitabo kaniya ug sa iyang mga anak nga gipasanginlang nangawat? Ang mga sibil dili mga tawo: dili mamati sa mga hangyo ug naanad na pagtan-aw sa mga luha.
(1) — Usa niana ka higayon, — Sa wala ing hunonghunong, — Naglakaw nga walay, — Naglupad nga walay timon.
