gidangat, daw sulo nga mibanwag kaniya taliwala sa kangitngit
sa iyang hunahuna, ug puno sa pailub nagkanayon siya:
—Unya... human niining tanan, adto na kami mamuyo sa taliwala sa lasang!
Namahid siya sa luha, gilinaw niya ang iyang buot, miatubang siya sa mga sundalo nga nagabantay kaniya ug iyang gisultihan sa mahinay nga tingog:
—Miabut na kita sa lungsod!
Sa iyang tingog naila ang dill ikag-asoy nga gibati sa iyang kalag: niadtong iyang sulti natingub ang pakiluoy, pagmahay, mga agulb, pag-ampb: sa usa ka pulong, ang kainit nga gibati sa iyang kasingkasing gibungat sa iyang kalag pinaagi sa tingog.
Gisinyasan siya sa mga sundalo nga nanghinuklog. Si Sisa miuna pagdali ug gipaninguha niya nga sa iyang mga lihok maila unta sa mga tawo nga siya malinawon ug buot.
Nahiatol nga niadtong higayona maoy pagrepike sa mga lingganay, timaan nga ang mia mayor natapus na.. Si Sisa milagsik pag-ayo aron unta dili niya ikahinagbb ang mga tawo nga nanggula sa simbahan. Apan kawang lamang! Dili na gayud mahimo ang paglikay sa mga tawo.
Pinaagi sa usa ka pahiyum nga masulub-on, mihatag siyag katahuran sa duha ka higala niya nga iyang gihinagbb ug nga sa ilang tinan-awan nagpasabut nga buut magpakisayud sa hinungdan sa pagdakop kaniya, ug sukad niini, aron paglikay sa mga hitabo nga sama niadto, miduko siya ug nagalakaw nga nagsamot tan-aw sa yutll, kahibulongan nga daku! kay bisan siya nagaduko, ang iyang mga tili mahipangdol man sa mga bato sa dalan.
Ang mga tawo manghunong inigpakakid kaniya, managsultisulti ug motan-aw sa alaut nga babaye: kining tanan nakitli ug nabati ni Sisa bisan siya kanunay nga nagaduko.
Nakadungog siya nga usa ka babayeng walay ulaw nangutana sa makusog nga tingog: —Diin man ninyo kana hidakpi? Hain na man ang salapi?
Maoy usa ka babaye nga wala magtapis, nagasul-ob ug saya nga binugkag madalag ug lunhaw ug nagasinina digasa nga
