—Oo, labing maayc gayud ang himungaan kay sa mga piso!—mitubag lamang usab ang babaye sa pagtan-aw nga ang mga sundalo wala maningog.
—Hain ang sarhinto?—nangutana ang usa sa mga sibil nga misingka.—Gipahibalo na ba ang Alferez?
Walay naningog kay wala man usab ing buut maghagb pagsusi sa pagasangputan niadtong alaut nga babaye.
Si Sisa milungtad didto duha ka takna, nagapungkb sa suok daw nabuang, gitabunan ang iyang ulo sa duha ka kamot, nanglingkaag ug nangalkag ang iyang mga buhok. Sa pagkaudto nasayud na ang Alferez, ug ang una niyang gibuhat mao ang wala pagtuo sa sala nga gipasangil sa prayle kang Sisa.
—Ada, kanang tanan pulos lamang tinumbtumb sa prayle!— matud sa Alferez, ug misugb nga buhian dayon kadtong babaye ug nagpina nga walay usang maghisgot sa nahitabo.
—Kon buut siya nga hikit-an ang iyang salapi nga kono nawala,—mipadayon pagsulti ang Alferez—jpangayuon niya kang San Antonio kun mosumbong ba hinuon siya sa Nuncio sa Papa... Yamat da!
Tungud niining sugb sa Alferez, si Sisa gipugos pagpagula sa puloy-anan sa mga sundalo, gitukmod hapit, kay dill man gayud siya molihok sa iyang gipungkoan.
Sa paghiabut na niya sa taliwala sa dalan, milakaw siya nga walay alamag padulong sa iyang balay, nagalagsik, walay pandong, namalpag ang buhok ug tinutok ang tinan-awan ngadto sa layo. Ang adlaw nagkasiga taliwala sa kalangitan ug wala gayud bisan diyutay na lamang untang panganod nga nakasalikub sa iyang kainit; ang hangin igb lamang nakatandog ug diyutay sa mga dahon sa kahoy ug ang dalan hapit na mauga; walay usa ka buck langgam nga mibiyli sa landong sa kahoy nga ilang gibatugan.
Sa katapusan, si Sisa nahiabut sa iyang balay. Misaka siya sa ila walay tingog; gilibod niya ang tanang kasuokan ug unya nanaug ug mipatakag lakaw bisan diin. Sa pagkahuman niini, miadto siya sa balay ni pilosopo Tasyo, mituktok sa ganghaan, apan ang tigulang wala didto. Ang alaut mipauli pagbalik sa iyang balay ug didto nagsamot panawag: [Basilio!... Crispin!, ug unya mohunong makadiyot ug maminaw. Ang iyang tingog
