—Sa ingon niana, sulatan. ko diay ang akong mga higala aron sila manganhi. Paninguhaa nga ang kura dili mahiuban!
—Ngano man?
—Kay daw iya akong ginabantayan. Malisang akong magatan-aw nianang iyang mga mata nga nanghilawom ug makahahadlok kon iya nang itutok kanakb. Kon siya mosulti kanako, anaay iyang tingog... Hisgotan ako niya ug mga butang talagsaon da nakong mabati, dill masabut, kahibulongan kaayo... Usa ka higayon niana iya akong gipangutana kon wala ba damgoba ug mga sulat sa akong inahan. Sa akong hunahuna, dagway nalain ang iyang ulo. Ang akong higala nga si Sinang ug si Andeng, nga kasalb ko sa pagsuso sa gagmay pa karru, nanag-ingon kanakb nga kana siya buang-buang kay dili magpaningaon ug dili usab maligb. Paninguhaa gayud nga dili siya mahiuban!
—Dili mahimo nga dili ta siya dapiton—mitubag si Ibarra nga mihinuktok.—Mao kana ang atong nabatasan dinhi; ania siya sa imong balav, ug, labut pa, maayo na usab siya uyamut kanakb. Sa pagpangutana kaniya sa Alkalde mahitungud sa butang akb nang gisulti kanimo, gidalayeg ako niya pag-ayo ug wala gayud maninguha pagbutang bisan diyutay nga kaulangan. Apan nakita ko nga ikaw nagaligdong: pasagdi lamang kay siya dili mahikuyog kanatb sa bangka.
Nadungog ang hinagtok sa mga sapin: mao ang kura nga miduol ug sa iyang mga ngabil nakita usa pahiyum nga linugos.
—Matugnaw ang hangin!—matud niya;—kon sip-onon ngani kita niarong mga bulana, dili gayud kita bulagan sa sakit hangtud nga moabut na ang ting-init. Dili ba kamo mahadlok nga sip-onon? Ang iyang tingog nagpangurog ug ang iyang tinan-awan didto itutok sa halayo; wala motan-aw sa mga batan-on.
—Hinonoa nanagtuo kami nga ang kabugnaw sa kagabhion makalipay ug ang hangin maanindot kaayong pamation nga modapat sa panit!—mitubag si Ibarra.—Karong mga bulana dinhi sa ato ma6y tingbunga sa mga kahoy ug tinghaklad sa mga bulak; mangapulak ang pipila ka dahon sa kahoy, apan kanunay gayud nga adunay mga bulak nga manggitib. Si pari Salvi nanghupaw.
